Yar benden uzak yollara mı vurdun kendini?Doğacak güneşi ayrı şehirlerde mi göreceğiz yine?Aynı gökyüzünde kanat çırparken düşlerimiz...Başka başka adımlarla mı yürüyecek beden?Aynı yürek,aynı hayaller sararken düşüncelerimizi,ayrı dünyalarda var olmaya çalışmak neden?Kaybedilen onca zaman,yitirdiğimiz onca savaş son bulmadı mı daha?Yetmedi mi sence hayatın bizden alıp götürdükleri?

Nasıl kör uykulardaymışım meğer senden öncesi...Nasıl kimsesizmişim,onca kalabalığın içinde...Meğer yaşamak dediğin koca bir yalanmış senden evvel de ben bilmemişim...Kör uykulardaymışım yar evet,kör...!!!Rüya değil riyaymış meğer bütün gördüklerim...Düşlerim karanlıkmış meğer,alabildiğine zifiri.Üşüyor muşum meğer zemheri yalnızlıklarımda bilmemişim,sıcaklığını tadınca anladım yar...Meğer kaçakmışım senden evvel hayatın derin boşluklarında...Gelip geçerken onca yıl boşu boşuna,ben hiç bir şeye tutunamamışım sıkı sıkı...Kayıp gitmiş birer yıldız gibi göklerimden yalancı sevdalarım...Bilmemişim...

Yalnızdım… Kimsesiz ve çaresiz… Düşlerimi rafa kaldırmış, inançlarından vazgeçmiş, gülümseyişleri, mutlulukları ve umut etmeyi çoktan unutmuş bir haldeydim, öyle acınası, öyle perişan… Kaldırım taşlarında uzanmış sersefil bir beden müsvettesi gibi aylak… Takatsiz, imkânsız, umarsız, kendini kaybetmiş bir siluet gibi öyle belli belirsiz gecenin terkisinde…

Yarım kalmış bir cümle gibisin artık kahrolası dudağımda… Dibine kadar sensizliğe bulaşmışım… Faydasız çırpınışlar gibi sürüngen bir yürüyüşteyim belki de karanlık yarınlarıma… Anlamsız, amaçsız, karmakarışık… Çırılçıplak, aymaz bir yalanın kollarında… Yüreğime saplanmış cam kırıkları gibi durmaksızın kendimi acıtıyorum… Yazılmış, yaşanmamış umutlarla dolu hikâyelerim gibi kendimi kandırıyorum belki… Olsun… İnanmak iyi geliyor bana… Onca hatanın, kaybedilen onca şeyin ardından, onca yalanın arasında inanılası küçücük bir şey bile hayata sıkı sıkı bağlıyor beni…

Devam Edecek…

Yarım kalmış bir cümle gibisin artık kahrolası dudağımda… Dibine kadar sensizliğe bulaşmışım… Faydasız çırpınışlar gibi sürüngen bir yürüyüşteyim belki de karanlık yarınlarıma… Anlamsız, amaçsız, karmakarışık… Çırılçıplak, aymaz bir yalanın kollarında… Yüreğime saplanmış cam kırıkları gibi durmaksızın kendimi acıtıyorum… Yazılmış, yaşanmamış umutlarla dolu hikâyelerim gibi kendimi kandırıyorum belki… Olsun… İnanmak iyi geliyor bana… Onca hatanın, kaybedilen onca şeyin ardından, onca yalanın arasında inanılası küçücük bir şey bile hayata sıkı sıkı bağlıyor beni…

Devam Edecek…