Öyle garip bir hüzün kaplamış bu akşam içimi...Odam kimsesizliğimle dolup taşıyorken bir yandan,bir yandan içimde yüzünü bile görmediğim bir sevda can buluyor oysa daha yeni yeni...Daha varlığını bilmeden yokluğun tutuyor beni...Daralıyorum...Çıkıyorum balkona,gökyüzüne dikiyorum bakışlarımı...Seni düşlüyorum sınırları belli belirsiz...Seni resmediyorum yıldızlarda alabildiğince...İçten içe kıvranan bir telaşla savruluyorum düşüncelerimde...Bir den bire tuhaf bir teselli kaplıyor yüreğimi seni düşündükçe...Benimle aynı gökyüzüne bakıyor diyorum ne de olsa...Aynı havayı soluyoruz ikimiz de aynı şehirde olamasak da...Aynı ay,aynı karanlık,aynı hüzünlü aydınlık vuruyor pencerelerimizden...Seslensem duyar mı bilmem?Rüzgara karışsam gider bulur mu varlığım onu...Alır tutar mı,sarar mı...Dokunabilir miyim usulca yüzüne?Dudaklarında takılıp kalabilir miyim bir dua gibi?Saklı bahçelerin de bir gül goncası gibi durabilir miyim ?Gül teninde dolanıp,çocuksu gülüşlerine tutulabilir miyim ya da?
Devam Edecek...
| 
