Yar benden uzak yollara mı vurdun kendini?Doğacak güneşi ayrı şehirlerde mi göreceğiz yine?Aynı gökyüzünde kanat çırparken düşlerimiz...Başka başka adımlarla mı yürüyecek beden?Aynı yürek,aynı hayaller sararken düşüncelerimizi,ayrı dünyalarda var olmaya çalışmak neden?Kaybedilen onca zaman,yitirdiğimiz onca savaş son bulmadı mı daha?Yetmedi mi sence hayatın bizden alıp götürdükleri?

Nasıl kör uykulardaymışım meğer senden öncesi...Nasıl kimsesizmişim,onca kalabalığın içinde...Meğer yaşamak dediğin koca bir yalanmış senden evvel de ben bilmemişim...Kör uykulardaymışım yar evet,kör...!!!Rüya değil riyaymış meğer bütün gördüklerim...Düşlerim karanlıkmış meğer,alabildiğine zifiri.Üşüyor muşum meğer zemheri yalnızlıklarımda bilmemişim,sıcaklığını tadınca anladım yar...Meğer kaçakmışım senden evvel hayatın derin boşluklarında...Gelip geçerken onca yıl boşu boşuna,ben hiç bir şeye tutunamamışım sıkı sıkı...Kayıp gitmiş birer yıldız gibi göklerimden yalancı sevdalarım...Bilmemişim...

Hiç bilmediğim varlığında dem tutmakmış seni özlemek...

Hiç duymadığım kokunla sarhoş olmak...

Kaybedip kaybedip bulmakmış hiç dokunmadığım ellerini

Resmini alıp avuçlarımda tutup belki saatlerce

Suskunluğuma boğulup,gözlerinde kaybolmakmış seni özlemek...

Umuduna tutunup kör karanlık gecelerimde

Varlığına sarılmakmış zemheri yalnızlıklarımda ...

Yalnızdım… Kimsesiz ve çaresiz… Düşlerimi rafa kaldırmış, inançlarından vazgeçmiş, gülümseyişleri, mutlulukları ve umut etmeyi çoktan unutmuş bir haldeydim, öyle acınası, öyle perişan… Kaldırım taşlarında uzanmış sersefil bir beden müsvettesi gibi aylak… Takatsiz, imkânsız, umarsız, kendini kaybetmiş bir siluet gibi öyle belli belirsiz gecenin terkisinde…

Hep Keşke ile başlayan cümleler kuruyorum yokluğunda…

Ah Keşke…

Keşke hiç gitmeseydin…

Keşke yanımda kalsaydın…

Keşke sana hiç yalan söylemeseydim…

Dilim tutulsaydı da sana öyle git demeseydim…

Son bir kez doyasıya sarılsaydım sana

Yarım kalmış bir cümle gibisin artık kahrolası dudağımda… Dibine kadar sensizliğe bulaşmışım… Faydasız çırpınışlar gibi sürüngen bir yürüyüşteyim belki de karanlık yarınlarıma… Anlamsız, amaçsız, karmakarışık… Çırılçıplak, aymaz bir yalanın kollarında… Yüreğime saplanmış cam kırıkları gibi durmaksızın kendimi acıtıyorum… Yazılmış, yaşanmamış umutlarla dolu hikâyelerim gibi kendimi kandırıyorum belki… Olsun… İnanmak iyi geliyor bana… Onca hatanın, kaybedilen onca şeyin ardından, onca yalanın arasında inanılası küçücük bir şey bile hayata sıkı sıkı bağlıyor beni…

Devam Edecek…

Yarım kalmış bir cümle gibisin artık kahrolası dudağımda… Dibine kadar sensizliğe bulaşmışım… Faydasız çırpınışlar gibi sürüngen bir yürüyüşteyim belki de karanlık yarınlarıma… Anlamsız, amaçsız, karmakarışık… Çırılçıplak, aymaz bir yalanın kollarında… Yüreğime saplanmış cam kırıkları gibi durmaksızın kendimi acıtıyorum… Yazılmış, yaşanmamış umutlarla dolu hikâyelerim gibi kendimi kandırıyorum belki… Olsun… İnanmak iyi geliyor bana… Onca hatanın, kaybedilen onca şeyin ardından, onca yalanın arasında inanılası küçücük bir şey bile hayata sıkı sıkı bağlıyor beni…

Devam Edecek…

Offffff…

Offffffffff be Nalân

Neden gittin ki sanki durduk yere?

Beni böyle tarumar, beni böyle ağlamaklı bırakıp bir köşede

Kadeh kadeh yangınları doldurup da göğüs kafesime

Sorgusuz sualsiz bir infazın idam sehpasında

Yarım yamalak bir bakışın

Samimiyetsiz bir çift sözünle

Nasıl koyup gittin gönlüme bu ateşi

Öyle vedasız

Öyle sessiz sedasız…