Hiç bilmediğim varlığında dem tutmakmış seni özlemek...

Hiç duymadığım kokunla sarhoş olmak...

Kaybedip kaybedip bulmakmış hiç dokunmadığım ellerini

Resmini alıp avuçlarımda tutup belki saatlerce

Suskunluğuma boğulup,gözlerinde kaybolmakmış seni özlemek...

Umuduna tutunup kör karanlık gecelerimde

Varlığına sarılmakmış zemheri yalnızlıklarımda ...

Uçurum kenarında bir çiçeğin suya hasreti...

Güneşe,toprağa muhtaçlığı gibiymiş  özlemek seni...

Vuslata dair yeminlerle başlayan cümleleri tüketircesine bir bir

İnadına sensizliğe direnmekmiş seni özlemek

Kıvranırcasına sayıklamak gibiymiş adını dilimde

Bir dua gibi...

Bir nefes gibi yakarcasına çekmekmiş içime...

Yüreğimi kanatırcasına,yırtarcasına hapsetmekmiş yokluğunu içerime...

Uçsuz bucaksız bir ufka yol almak gibiymiş seni özlemek...

Fersahlarca yol almak senden daha öteye...

Çalınan zamanlara karşı koyamamak

Ve savrulmak oradan oraya parçalanırcasına...

Her bir zerresi ayrı ayrı

Kaybolurcasına dağılmakmış seni özlemek...

Devam Edecek...