Öylesine zordur ki,kırık bir kalbi onarabilmek...Ona yitirdiklerini yeniden verebilmek...Ve unutturabilmek bütün o yaşananları...Her ne yaparsanız yapı,onu kıran her ne varsa mutlaka izleri kalacaktır üzerinde...Sonra bir anda kapanmayacaktır yaraları...Yalnızca kabuk bağlayacaktır,daha önceki yaraları gibi...Belki de gün gelecek,yeniden kanayacaktır her darbe alışında bin yerinden...Her yaşadığında kırgınlığı,daha bin yerinden kırılacaktır,o hep içine attıkları...Yıllar süren bir birikimin,sustuğu her şeyin ve bütün o kırgınlıkların tepkisini bir anda verecektir...Sessizce hazırlanan bir volkan misali.Beklenmedik bir anda,ansızın patlayacaktır yeni bir kırgınlığın üzerine...Ve bütün o suskunluğunun aksine sessiz olmayacaktır çığlıkları...Haykırırken bir yandan deliler gibi,bir yandan kusacaktır bütün acılarının biriktirdiği nefretini...Kan gelene dek gözlerinden,ağlayacaktır...Ve ağlarken belki hiç tatmadığı sancılara gark olacaktır bütün benliği,ama o aldırmayacak ağlayacaktır...Ağlayacaktır,Dökebilmek için gözlerinden hayatın pisliğini...
Öylesine zordur ki kırık bir kalpte,sevdayı yeniden filizlendirebilmek...Yeniden o sıcaklığı,o heyecanı ona tattırabilmek...O karşı konulmaz fırtınalardan yorulmuştur artık...O gidişinin depreminin enkazında kalmış bedeni,yeniden ayağa kalkamayacaktır...Uğruna her şeyi feda etmişken bir sevgili uğruna...O kalbinin kırılışını unutmayacaktır...Ve bütün sebepleri...Ardı ardına aldığı darbeleri...Asla unutmayacaktır...Bütün o her şeyi göze alıp da katlandıklarının...Bir kenara atılıp hiçe sayılmalarını...Ve asla yerine konulmayacaktır,ondan kaybolan parçaları...
2007
| 
