Yüreğime ansızın gelen rüzgâr… Başka diyarlara, başka iklimlere ait ve daha önce topraklarıma hiç uğramamışsın sen… Dokunsaydın daha önce yüzüme, böyle yorgun çizgiler belirmezdi elbet… Böyle yarım kalmazdı hikâyelerim… Yanılmadım aslında… Öylesine alışkınım ki ben geç kalışlara… Öylesine aşinayım ki ben bu acılara… Hep bana ait olmayan bakışlara kurban gitti yüreğim… Bana ait olmayan eller uzandı her boşluğa düşüşlerimde… Ve ben her defasında aslında çok geç kalınmış sevdalar yaşadım, öyle deli olabildiğince… Öyle tutkuyla ve sonsuz bir aşkla… Sınırsızdı belki sevdalarım… Ama bir o kadar da tarifsizdi sancılarım… Ve her vurgunda, bir kez daha yara alıyordu yüreğim… Tam daha önce hiç rastlamadığım bir çift göz okşuyor bakışlarıyla yüreğimi, tam bir sevda rüzgârı giriyor sonuna kadar açık pencerelerimden… Tam; işte bu, işte bu olmalı bir ömür hasretle beklediğim eş yürek diyecekken… Bir tokat gibi vuruyor yüzüme acı gerçek… Ve anlıyorum ki sevmeyi hak etmiyorum belki… Mutluluksa benim harcım değil… Bu beden, bu yürek ya da kim bilir belki de yaşamayı bile hak etmiyorum ben? Evet, belki de bütün sorun bu kim bilir… Belki de yaşamak hakkım değil… Ben olmasam düzelir mi her şey? Sahi çekip gitsem unutulur muyum hemen? Hiç bir şey olmamışçasına devam eder mi hayat? Benim için ağlayan olur mu ya da? Yıllar sonra adım geçer mi anlatılan hikâyelerde? Birileri anar mı beni doğum günlerimde? Sahi hatırlanır mı doğum günlerim bir kez olsun? Dedim ya yaşamak hakkım değil belki de… Yok, eğer yanılıyorsam, öyleyse sorun ne? Hayatın benimle alıp veremediği ne ya da insanların?

 Çünkü hak etmiyor bu acıyı yüreğim… Gözlerimse artık isyanda… Bu kaçıncı yangın bilmem? Bu kaçıncı gurbet sılada… Bu son bulmaz yıkılışlar ne zaman bitecek? Hem ben sevmeyi ne zaman öğreneceğim? Ben hayata, ben sevdaya geç kalmamayı ne zaman öğreneceğim?