Duruyorum...Gecenin ortasında,bütün o hınca hınç kalabalıkların uzağında...Gecenin kucağında bir yerlerde,duruyorum...Mülteci adımlarımdan öteye bir kaç fersah mesafede...Duruyorum,kendi çığlıklarım karışıyor geceye...Duyuyorum...Gülümseyişlerden çok uzak belirsiz bir tebessüme aç bir ifadeyle...Saatin çelik sesi bozuyor yalnız sessizliğimi...Çığlıklarım şehri sokaklarına dağılıyor,dirhem dirhem azalıyorum...Tutunup kalıyor içimde bir yerlerde,aslında hiç var olmamış bir sen...Sussam olmuyor,konuşsam lal...Ne dokunabiliyorum içimdeki sana,ne söküp alabiliyorum karasından kalbimin...İnceden bir korku kaplıyor benliğimi,ölümden daha aciz kılan beni...Her nefeste bir kez daha,her çarpışında kalp bir an daha sana düşüyorum...Ve üşüyorum infazkar kışlarımda...Senli yangınlarımı,sensiz sancılarımla büyütüyor,avuçlarımda nafile bir ihtilal fişekleyen,serseri gözyaşları biriktiriyorum...Ne Eylül'ler gelip geçiyor üstünden de,ben seni bir an bile aklımdan atamıyorum...Belki her gece seni unutmak için yeminler ederek uykulara dalsam da,çaresiz yine seninle uyanıyorum sabahlara...Seni unutmayı öyle çok istiyorum ki...Sana dair her ne varsa bende kalan,bir daha anmak dahi istemiyorum...Seni her unutmaya çalıştığımda...Tutunup kalıyor içimde bir yerlerde sıkı sıkıya,aslında hiç var olmamış birsen...Kaçsam olmuyor,gitmeler çaresiz...Esaretim kayıtsız sana vuruyor beni içten içe...Seni unutmaya çalıştıkça daha da büyüyorsun yüreğimde...
Devam Edecek...
| 
