Kayboluyorum... Günden güne değişiyor yüzüm... Fırtınalar kopuyor içimde hep eksikliğinden bir şeylerin, ben eksiliyorum... Yeniliyorum bütün savaşlarımda... Yanılıyor, hayata dağılıyorum... Dağıldıkça, umudumu da yitiriyorum an be an... Yalansız çocukluğumu özlüyorum... Hani düşlerinde kocaman bir oyuncak araba olan... Hani yıldızları sayıp geceleri, gündüzleri daha ismini bile yeni öğrendiği uçaklara ağzı açık bakan... Yalansız, tasasız çocukluğumu özlüyorum işte... Yağmur yağdığında ıslanmayı seven, her geçen gün yeni bir şeyler öğrenenen... Ve büyüyünce ben diye başlayan cümleleri hiç ağzından düşürmeyen... Büyüdüm işte... Büyümenin bu denli acıtacağını bilsem diler miydim? Büyüdüm işte... Büyüdüm ve ben büyüdükçe büyüdü umman kadar acı içimde... Yıldızları saydığım, masallarla uyuduğum geceler, çok eskide kaldılar... Büyüdüm işte... Ben büyürken çocukluğumu da elimden çaldılar... Ve yerlerine asla silinmeyecek hatıralar... Yerlerine asla kapanmayacak yaralar açtılar... Her şeyden öte bir terk edilmişlik, kıyassız, yargısız nefretleri işlediler içime her seferinde...
Tükeniyorum... Günden güne kayboluyorum bu şehrin sokaklarında... Ve biliyorum ki bir daha asla bulamayacağım ne seni, ne kendimi... Kayboluyorum işte... Hangi köşede elini tutmuştum ilk? Seni ilk öptüğüm park burası mıydı? Bu meydan mıydı Seni Seviyorum diye bağırdığımda "Herkes bize bakıyor”dediğin yer? Şurdan sağa dönsem nereye çıkar, şu camimiydi senin oturduğun sokağa bakan? Günden güne siliniyor içimde sakladığım hatıralarında... Siliniyor, çünkü canımı acıtıyor tutmaya çalıştıkça... Siliniyor, çünkü ölmek seni sensiz yaşamaktan hafif kalıyor... Oysa o kadar istedim ki yokluğunda ölmeyi... Madem seni unutamıyorum, madem yokluğunla yaşayamıyorum... Öyleyse ne duruyorum dedim hep kendi kendime... Hep cılız bir umut cesaretlendirdi beni... Ya dönersen? Ya pişman olursan çıkıp gidişine? Ya sen de bensizliğe dayanamazsan diye? Belki gecelerce uyumadım önceleri... Telefon çalacak diye saatlerce bekledim... İçtim, içtikçe kanadı içimde yaram... İçtim, içtikçe derdime dert ekledim... Seni andım durdum her yudumda...
Şimdi çocukluğumdan çok özlüyorum seni... Senli günlerime nasıl muhtacım bilemezsin... El tutuşuna, sarılmana sonra küçük hasretliklerinden ardından... Nasıl muhtacım işte sana... Bir sana. Bir de varlığına... Benim olmana bir de nasıl... Bilemezsin? Yanımda oluşuna ve bakışına sıcacık, hep yanımda kal der gibi... Şimdi her şeyden çok özlüyorum seni... Her şeyden çok işte... Ve gidiyorum; nereye bilmeden... Düşüyorum yitik bir umudun peşine... Gidiyorum... Bilmem nereye çıkar yollar... Bilmem ne olur sonum... Gidiyorum işte gözü kapalı, bir çıkış yolu arıyorum belki de... Kim bilir belki de o yüzden kayboluyorum... Çünkü yerine kimseyi koyamıyor, çünkü seni unutamıyorum...
| 
