Şimdi vakit umudunun ertesi...Sensiz dünlerimi,senli yarınlara bağışlıyorum...Yüreğime dokunmuş bütün hasretlikleri,üzerine ay doğmayan,sonra sabahı bulmayan gece nöbetlerimi ardımda bırakıyorum...Ve susuyorum,sessiz çığlıklarımı kalbime gömüp,kanıyorsam da içime kanıyorum...Dilime vuran onca sitemi,acılarımdan arta kalan ihanetleriniyse görmezden geliyorum...İçinde senin olmadığın düşlerimi,adının geçmediği bütün mısralarımı da, birbir infaz ediyorum sorgu akşamlarında...Hüzne bulanmış gülümseyişlerimi asıp yüzüm,öyle yürüyorum...Bin yerinden kırılmış olsa da umutlarım...Aldırmıyor işte sana susamış yanım...
Aldırmıyor ya!Korkuyorum...?
Şimdi vakit umudunun ertesi...İçimde hasretliklerim vuslata dönmüş...Gurbetliklerim sılaya el açmış düşlerim de bile...Sensiz günlerim vurmuşsa bile ağır yaralarla gönlüme...Yine dermanı sen bilip düşmüşüm yitik bir umudun peşine...
O hoyratça harcanan sevdanın ardından seni umut etmenin de ötesinde bir yerlerdeyim şimdi...Ne gözyaşlarım var üstelik gözümde,ne kaybedilmiş gençliğim...Hak ediyor musun sorgulamadan...Sende seviyor musun kaygısından olabildiğince uzak... Neredesin? Üşüyor musun? Ağlıyor musun diye derdine düşsem bile ne halde olduğumu bilmeni beklemeden,ya da beni düşünüyor musun diye içim içimi yemeden yalnızca sen merkezli bir inanç kurgusu içinde...Öyle karşılıksız,öyle beklentisiz...Yalnızca seviyorum seni...
Seviyorum ya!Korkuyorum...?
| 
