Mevsim gece yarısı,saatler sonbaharı vuruyor...Güz yüreğimde benim oysa...İstanbul'a yağmur yağıyor...Tıpkı önünde durduğum cam gibi,gözlerimde buğulanıyor...Ağlıyorum...Kapıda kulağım,yollara nakış işliyor bakışlarım...Sen gittiğin günden beridir,ben her gece bu saatlerde bir kadeh şarapla yalnızlığımı kutlarım...İçtikçe unuturum acımı,içtikçe ağlarım...İçtikçe kaybederim kendimi de,umudumu da...Kör kütük hasretimi gömerim yüreğime...Ve sızlar durur içtikçe, asla kapanmayacak yaralarım...Ne yağmur diner bir gün,ne gözyaşlarım...Bir içerim acımı azaltmak için,kimi sızar kalırım...O halde bile görürüm seni ya...Rüyamda bile ağlarım...Uyandığımda sızın kalır içimde,yalnızlığımın şerefine kaldırılmış kadehlerin ardından elimde kalanlarım...Elimde kalan mı?Koca bir yalan...Dönüşüne dair kendimin uydurduğu...Beni hep seveceğine dair yüreğimin avuntusu koca bir yalan işte...Ne yağmur diner,ne sancılarım...Bir ağlarım içimi dökmek için,kimi susar kalırım...O halde bile haykırır yüreğim ya...Duyulmaz yine içime kanarım...Durulduğumda izin kalır gönlümde,yokluğunun şerefine bir biri ardına kaldırdığım kadehlerin ardından geriye kalanlarım...Geriye kalan;iç yakan pişmanlığım...Geriye kalan,saplantılar,korkular...Ve en siyahından geceler...Geriye kalan üstüme yıkılan hatıralar...