Tıpkı aşk gibi...Umut dediğin içinde kalmalı...Hiç bitmeden,hiç vazgeçmeden...Her gün başka olmalı umudun adı...Bugün varlığınla,yarın gelecek diye ve öbür gün bir gün mutlaka ile yaşamalı...Umut dediğin hiç solmamalı,git dese de bitti dese de...Asla dese de bir zamanlar seni seviyorum diyen dilleri,dönmem dese de o umut yaşatmalı insanı...Bir kez olduysa bir daha mutlaka diyebilmeli...Gelmeyen vuslatı hep aynı sabırla bekleyebilmeli...Geçen saatlere,günlere aldırmadan hep onu gördüğü anı,hep aynı yerde umut edebilmeli...Geceyi gündüze katmalı gerektiğinde,acıyı aşka...Kocaman bir dünya kurmalı yüreğinde...Binlerce ağaç yeşertmeli onu düşündüğü her an için...Sonra yakmalı tüm ağaçları ama hiç yılmadan hep yeniden başlamalı...İlk tohumu hep sevdam diye haykırarak atmalı...Yokluğuyla ağlarken bile varlığına inanmalı...Açlığı yalnız o gözlere duymalı,yalnız o ellere susamalı...Gün gelip o elleri haram ellerle görse bile...Umut dediğin hep içinde kalmalı,yeni bir hayata dair...Aldığı demir yeni bir limana kadar taşınmalı...Dünya döndükçe ve attıkça kalbi,damarlarında o kan dolaşmaya devam ettikçe hep yeni umutlar yeşertmeli o tertemiz yüreğinde...Hep devam etmeli,umuda...Umut etmeli işte....Umut dediğin hep ama hep içinde kalmalı...

Yazan : Tuba BÜYÜKKAYA ( Teşekkürler )