Hüzünler içimde bir fırtına! Estiği kadar! Yalnızlığım kumlarda yazılı baş aşağı ağlayışlar! Bir dalganın sürükleyişinde şimdi onlarda kayboldular! Yaşam içimde soluklandığım kadar! Bir nefesten sebep sadece işte o kadar! Kırık cam parçaları ayağıma batar! Kan revan olsa da hissetmem sızısını! Sadece kırmızı bir boya gibidir gözümün gördüğü kadar! Hayat nasılda kayıp gitmiş ayaklarımın altından! Haberim olmamış sadece günlermiş rutin takvim yapraklarından yırtılan! Birde yırtılmış yüreğim var! Diyorlar ki bu hüzün dolu şiirler niye! Kimse bilmiyor ben hapisim dünya denilen koca kafeste! Sahi yalnız değildir diyorlar hiç kimse ve hiç bir zerre! Peki, bu bendeki tek kalmışlık niye! Acılar mıhlansa da insana bir zaman sonra kendiliğinden düşer! Ama bu bendekiler bitmiyor her nedense! Sözlermiş aynası insanın ele veren gözlermiş! Ben ne aptalmışım da hep yanlış mı görmüşüm! Geceymiş düşman olan gündüze! Peki, gecedeki bu gündüze kavuşma hasreti niye! Güneşin doğduğu yer kimin kalbinde? Neden hep bozuk pusula bende! Şimdi ağlıyorum göle dönmüş bir ıslaklığın içerisinde! Sadece ıslanmıyorum seninde bunu anlayabildiğin kadar!
Ömer SEZER...
| 
