yavaş yavaş akıtıyor zehrini içime
panzehiri yok sensizliğin...
sensizliğin böylesine büyük öfkemin.
adına haykıramadığım türkülerim marş olmuş şimdi;
soğuk duvarlara çarpıp yankılanıyor benliğimde
AMA;
sana ulaşmıyor sessiz çığlıklarım.
dün dayanamadığım acıları bugün siper ediyorum kendime...
direniyorum!!!
anlamsız gelen herşeyi anlamlı kılıyorum içimde,
yok olan bitişleri seyrediyorum ufak bir tebessümle...
hiçe sayıyorum özlemleri,içimde yakıyorum ayrılık ateşini,
bakmıyorum bulutun en karasına hep maviyi izliyorum.
doğmuyorum karanlık gecelere her yıkılışta güneşi bekliyorum,
ve ben;
düşmüyorum ıssız yollara,o geri dönüşleri düşünüyorum,
ve şimdi ağlamıyorum usulca,gözlerimdeki o acıyı hissettim.
içinde adını sensizlik koyduğum bir yılan;
biliyorum panzehiri yok bunun
canımı yakıyor her soktuğunda
dizlerim ve ellerim kanıyor çaresiz ağrılarımda.
herşeye...
herşeye umutla bakıyorum bu kadar umutsuzluğun ortasında.
şekerleri elinden alınmış bir çocuk edasındayım yine,
çilek kokuları sarmıyor hayallerimi
açmıyor en beyazından papatyalarım
sunmak için sana demet yapamıyorum sevgimi.
gelincikleri ekiyorum sol yanımın en ücra köşesine
seni katıp önüme takılıyorum tren vagonlarına
raylar sürüklüyor bedenimi yalnızlar garına
içinde adını sensizlik koyduğum bir yılan...
yavaş yavaş akıtıyor zehrini içime
biliyorum panzehiri yok bunun
içindemi...
gülüşün,sesin,bakışın,tenin
öyle dokunuyorki birtanem canıma
hiç sorma...
hiç sorma...
hiç sorma!!!