Bir fidan düşünün;suya,güneşe her şeyden önce kendisini sımsıkı tutacak bir toprağa muhtaç...Düşünmeseniz de ya da siz bilmeseniz de böyle bir fidan vardı bu topraklarda...Büyüdü güneşe hasret,iyi geliyor olsa da yağmur fazlası zarar veriyordu gelişimine...Aldırmadı...Ne yağmura,ne fırtınalara koskoca dünyada küçücük kalmış gövdesine inat...Büyüdü bir saksı çiçeğinin sevilişinden uzak bir unutulmuşluk içerisinde...Ne toprağı onu sevdi bir kere,ne o toprağını...Aldırmadı...Büyüdü yine de...Hayat o fırsatı vermemişti kendisine,ama o yine de diğer tüm ağaçlar gibi yeşerdi,çiçekler açtı baharlar geldiğinde...Mevsiminde sığdırabildiği kadar meyveye döndü solmuş çiçekleri...Bir olsun yılmadı koca bir çınar olma hayalinden...Her şeye rağmen bir ağaç gibi olabilmeliyim dedi hep...Yıllar sonra gölgemde sevgililer saklanabilmeli...Bütün kuşlar sığınabilmeli saçaklarımda...Tabiat gurur duymalı benimle,bende diğerleri gibi çiçekler açmalı,yağmurlar yağdığında tomurcuklanmalıyım...Rüzgara karışmalı kokum...Ve bir kez olsun sorgulamadan bu inadı büyüdüm hep...Soranlar oldu elbet...Sordular ne için?Kimin için_?

??? Yalnızca kendim için...Kendime olan saygım,kendime olan sorumluluk duygularım için...Geriye dönüp baktığımda beni yere eğecek bir leke,bir pişmanlık kalmaması için...Gövdem dimdik ben bir ağaç olarak görevimi layığı ile yerine getirdim diyebilmenin gururunu yaşayabilmek için...

Evet, o fidan,o ağaç benim...Ve her şeye rağmen bu gururu yaşıyorum...Kıymeti bilinmese de bu gururu sonuna kadar yaşıyorum...

Şimdi öyle güzel ve öyle heybetli bir ağaç oldum ki...Sadece dallarım uzandığı için kesmek istediler beni...Dallarım birilerinin hoşuna gitmeyecek yerlere uzanmıştı çünkü...Neydi suçum biliyor musunuz?Sabahları yürüyüş için ormana gelen ve her defasında benim gölgemde dinlenen...,bir insanoğluna aşık olmam...Öyle ya bu dünyanın sonu demekti sanırım...Bir ağaç ve bir insan...Masallarda bile mutlu sonlanamazdı böyle bir sevgi belki de...Sonra karar verildi kesilecektim...Bir kuş kondu bir gün dallarıma...

"- Ağaç kardeş dikkat et!Korucular konuşurlarken duydum,senin dalların fazla uzamış.Keseceklermiş seni..." dedi...

Evet kırdılar dallarımı...Delik deşik oldu toprağım,liğme liğme edildi köklerim...O insanların bakmaya doyamadığı güzelliğim günden güne yok oldu...Kimseler gelmez oldu yanıma,çiçek açmaz oldu kurumuş dallarımda...Kimseler gelmez oldu,bir kişi dışında...

O her sabah gölgemde durulup,dinlenen güzel kız...Hiç vazgeçmedi benden...Her gün su taşıdı kurumayayım diye...Toprağımı düzeltti hiç yorulmadan elleriyle gizlice...Kuvvetli fırtınalarda çürümeye yüz tutan gövdem yıkılmasın diye sımsıkı sarılıp kendini bana yasladı...Ben onun sayesinde toparladım kendimi...Yeniden çiçek açtım az da olsa bu baharda...Ve anladım ki artık tutunduğum toprak değil onun kalbiydi...

"Bunu umarım ben kadar herkes anlamıştır..."

"Umarım anladığından kendine pay çıkaranlar utanmıştır...Ve umuyorum herkes yaptığından mutludur"