Zaten geçmişin bana yaşattıkları hala gözler önündeyken… Bir de yeni hataları ekledim bunun üzerine bile bile… Acı çekmekten kaçmaya çalışırken, daha bir büyüttüm acımı içimde… Ve hata yapmaktan çekindikçe, da ha da bulaştım bu yanlışın içine gittikçe… Toparlanmayı ümit ederken, gitgide dağıldım farkında olmadan… Ve senden kaçabilmeyi düşünürken, seni içimde başlamadan bitirmek isterken… İçimde sana ait sıkı sıkıya tutunan bir umudu fark ettiğimle kalıverdim ben ortada… Kendime bile söylemekten çekindiğim bir gerçek var ki hiç aklımdan çıkartmadığım… Ben senden asla kaçmayı başaramadım… Bir olsun senden uzak kalabilmeyi, seni görmemeyi, seni düşünmemeyi beceremedim işte… Sonunda anladım ki birazda istemedim galiba seni aklımdan çıkartmayı… Gerçekten isteseydim, daha başlamadan bitirdim seni içimde… Daha yüreğime bulaşmadan ellerin, siler atardım seni. El sürdürtmezdim dokunulmamış düşlerime…

Ama artık bunu konuşmak için çok ama çok geç!

Evet, çok geç… Çünkü bilmiyorsun ki ben de ki sen, büyüdü günden güne içimde… Bilmiyorsun ki umudun sardı bütün benliğimi, varlığına olan arzularım sardı gün geçtikçe yüreğimi… Öyle bir bulaştı ki tadın bana… Öyle çıkmaz oldu ki bütün yollar… Gidişlerimin dönüşleri hep sana çıkıyor artık… Artık çok geç… Seni yok sayabilmek imkânsız gibi… Seni unutmak, seni içimden çıkartıp atmak mümkün değil. Yıpranışımın bir sonu yok... Dinmeyecek gibi acılarımla, sönmeyecek yangınınla kalıverdim işte ben ortada...

 Hem sana ait umutlarım içimde var oldukça, bu acı, bu yıpranış kaçınılmaz değil mi zaten?

Oysa daha düne kadar, yani yakın bir zamana kadar başka bir sevdanın külleri duruyordu içimde… Onsuz yaşayamam diyor, yapamam bir başıma sanıyordum... Onu unutamam, yerine bir başkasını sevemem sanıyordum… Ve onu aklımdan çıkartmamak için elimden geleni yapıyordum aslında… Onu unutamadığıma inanıyor ve bunu her fırsatta dile getiriyordum… Oysa o kadar yanılmışım ki…

Meğer ben bir masal kahramanını düşlüyormuşum… Meğer hala sevdiğimi sandığımda yalnızca yokluğunu kabullenemeyişimin cezasını çekiyormuşum bu küllenmiş sevdanın… Meğer alışkanlıklarım alıkoymuş beni, bu sahte bekleyişte… Bunu ancak sen bir fırtına gibi yüreğime yerleştiğinde anlayabildim ben oysa… Bunu ancak bugün anlıyorum ben geç de olsa… Şimdiyse buna öyle eminim ki… Sen öyle gerçeksin ki, sen öyle büyüksün ki içimde… Seni koyduğum yerlerde meğer başka hiçbir iz kalmamış… Senin dokunduğun bütün yaralar kapanmış meğer… Seni yazdığım defterler çoktan kapanmış geçmişiyle… 

Sen benim kaçışım değil, sen benim kurtuluşum ya da birilerinin, bir şeylerin yerine koymaya çalıştığım bir şey değilsin… Sen yalnızca umudumsun benim… Geçmişi unutabilmek değil, yarınları yaşayabilmek adına, gülümseyebilmek, mutluluğun tam ortasına düşebilmek adına inancımsın benim… Sen bir şeylerin yokluğunda tutunacak bir umut değil, sen daha önce var olmamış güzellikte düşlerimin sahibisin…

 Şimdi yarınların eşiğinde ben yalnızca, ellerimi uzatmış seni bekliyorum… Sen de uzanıp tutacaksan, sana yarınları vaat edebiliyorum yalnızca… He bir de sevdamı sunabiliyorum avuçlarımda… Dürüstlüğümü, adamlığımı ve bütün varlığımı sunuyorum sana… İster uzan tut sen de benim ellerimi sıkıca… Sarıl bana ve bir daha hiç bırakmamacasına… Ya da istersen, dön sırtını git, bırak düşsün ellerim yere… İster dokunma, bırak hep olduğum gibi kırık kalsın kalbim…