Şerefe! Kadehimi son bulmayan yalnızlığıma kaldırıyorum bu gece... Ne acı ki; sahte gülümseyişlerin, suni sıcaklıkların ve yapay sevdaların aksine tek gerçeğim yalnızlığımdı sadece... Sevinçlerim acıya, gülümseyişlerim ağlamalara döndüğünde, yine ona dönerdi yüzüm... O işte, hani kimselerin bilmediği, kendime bile itiraf etmekten çekindiğim... O işte hani bana ait küçücük bile yer olmayan yüreğinde...
Şerefe! Kadehimi beni bitiren, bitmek tükenmek bilmeyen acılarıma kaldırıyorum bu gece... Günden güne yitirmekte olduğum umutlarıma inat... Her anımda biraz daha eksilişlerimin aksine... Hiç bir zaman üzerimden gölgesini düşürmeyen acılarıma işte... Cesaretim korkuya, yollarım uçurumlara, aydınlığım karanlığa döndüğünde yine ona dönerdi yüzüm... O işte... Hani söyleyemediğim kimselere, adını bile anmaktan çekindiğim. O işte! Bir an olsun bana ait olmamış, bir kez olsun yüreğine bakışlarım dokunmamış. O işte! Herhangi bir zamanın herhangi bir yerinde adımın bile geçmediği düşüncelerinde...
Şerefe! Kadehimi tükenişime kaldırıyorum bu gece... An be an gözler önünde sessiz çığlıklar atarken bile duyulmayışlarıma... Umursanmayışlarımla kahroluyorken daha üstüme üstüme gelişlerine hayatın... Hayata kaldırıyorum kadehimi bir de... Her şeye rağmen yaşayışıma ya da... Unutulmuşluğumla da olsa... Terk edilişime, bir de çıkıp gidişine kaldırıyorum kadehimi...
Şerefe! Aşkımıza kaldırıyorum bir de kadehimi. Hiç unutmadığım sana, seni hep seven bana... Yani ikimize kaldırıyorum kadehimi... Mutluluğa ve güzel günlere...
| 
