Sensizliğe yol almak korkutuyordu en çok beni...Sensiz olmakla başlayan,sensiz ölmekle son bulan karanlık bir yol...İçinde başka sevdalar yer bulacaktı belki yüreğimde...Başka masallar dinleyecekti belki içimdeki çocuk...Susmayacaktım,belki bir daha hiç gülmeyecektim kim bilir...Bir daha sevmeyecek belki,hiç kimseye,hiç bir şeye değer vermeyecektim...Unutmayacaktım çıkıp gidişini.Sana son kez baktığımda ki içimden kopan parça yara olup kanayacaktı belki bir ömür...Pişmanlığım dağlar kadar oturacaktı içime...Belki bir daha geri dönemeyecektim bile...
Sensizliğe alışmak korkutuyordu işte beni...Sen olmayacaktın,hem de hiç olmayacaktın...Başka sevdalar parselleyecekti belki yüreğimi,sen yine de orada olduğun yerde duracaktın...Başka bakışlar okşayacaktı belki gözlerimi...Ama hiç biri sen gibi bakmayacaktı...Belki başka kollarda teselli arayacaktı şu yorgun bedenim...Başka başka insanlara yaslayacaktım sırtımı,kim bilir kimlerden medet umacaktı aciz varlığım sensizliğimde...Belki kimsesiz yaşlanacaktım...
Sensizliğe yol almak korkutuyordu en çok beni...Sensiz olmakla başlayan,sensiz ölmekle son bulan karanlık bir yol...Sonunda nereye varacağımı kestiremediğim bir muamma...Çaresiz,umarsız kalacaktım gittiğimde...Başka ülkeler,başka diyarlar gezecektim belki senelerce...Ama onca insan arasından bir sen daha bulamayacaktım...Başka şiirler yazacak,başka sözler düşecek dilime,dudaklarımdan belki onlarca isim geçecek...Ama senin adın bir dua gibi kalacak dilimde...Bir daha sevmeyecek belki,hiç kimseye,hiç bir şeye değer vermeyecektim...Biliyorum pişmanlığım yakıp kavuracaktı beni,hasretin gibi...Dönemeyecektim...
Devam Edecek...
| 
