Seni yaşamaktan ibaret ömrüm… Yağmur sonrası sen kokan toprakta içime çekmek dolu dolu… Kör karanlıkların içinde bile aydınlığında yürüyebilmek… Ve sancılı gecelerimin sabahında seni kucaklamak, sımsıcak… Sonra gülümsemek gözlerinin rengine ve yeşile ve mavisine gökyüzünün… Ve rüzgâr olup esmek dağ gibi yüreğine. Sürüne sürüne de olsa tutunmak yüreğin kadar büyük ümidine…

        Seni yaşamaktan ibaret ömrüm… Hiç tutamadığım elerinde ki sıcaklığı kaybetmeden tutunabilmek…

Bakışlarında ki benden uzak beklentilerin, umudun ve düşlerinin etrafında bir dünya kurabilmek… Ve incitmeden seni yüreğimde saklayabilmek… Sonra hiç kaybetmeden o heyecanı, yediveren güller misali yeniden ve yeniden aşkı sana verebilmek. Ve yeniden her defasında yeniden o mutluluğu yıldız gözlerinde görebilmek…

        Seni yaşamaktan ibaret ömrüm…Bütün o karaltılar da,saplantılarımın arasından senin aydınlığına çıkabilmek..Ve bulabilmek seni,her aradığım da..İhtiyacım olduğun da dokunabilmek.İhtiyacın olduğunda her an yanında olabilmek.İçine sıkıntılar düştüğün de yakıp yıkabilmek,ve ağlamaklı bir hale gelmeden yüzün,gülümsetebilmek seni…Alıp yüreğini yüreğime,ellerini ellerime ve katık edip gözlerini gözlerime hiç ayrılmamacasına yeminler edebilmek…

        Seni yaşamaktan ibaret ömrüm… Kaderim sen… Gidişinse ecelim olur… Gözyaşın sonum… Nefes alabilmek ancak var olduğunca mümkün. Yürüyebilmek tutunduğumca sana… Bir ömür yaslanabileceğin, kuytusunda dinlenebileceğin bir ağaç misali, öyle köklü, öyle sağlam ve güven veren. Ve bir yürek içim de seni mutlu edebildiğince yaşatabildiğim, yalnız ve yalnız sen diye çarpan… Sen diye çarptıkça sevdan damarlarım da dolaştıkça da son bulmayacak ömrüm…