Kapandı bütün kapıları gönlümün...Aşk sandığım kilitlendi
gittiğin günden beri...Bütün mutluluklarım,heveslerim...Çocuksu düşlerim,hınzır
gülüşlerim sonra...Ne varsa bir zerre sana ait hepsi kaldı seninle birlikte
geride...Geriye yalnız acısı kaldı aşkının...Avuçlarımda cam kırıkları,bir de
bir kaç damla gözyaşı dudaklarımda...
Tükendi bir bir sen gideli nefesi ömrümün...Çıkmaz sokaklarında,kaybolmuşum
şehrin sen gideli...Sen bu aşktan,sen benden gittiğinden beri,ben hala
bıraktığın gibiyim aslında...Değişen bir tek yüzüm,değişen bir tek etrafımı
sarmalayan acılar...Günden güne değişiyor yüzü,günden güne yeniliyor acılarım
kendini...Günden güne yeniliyorum...Değişmeyen tek şeyse benim kara
yazgım...Senden geriye kalansa,iç yakan pişmanlığım...Senden arta kalanlarla
yaşamak zorunda kaldığım,bitmek bilmeyen,gitgide boşluklarında kaybolduğum
karanlığım...Oysa bilirsin ben nasılda korkardım karanlıktan...Nasıl da
ürkerdim çocuklar gibi yalnız kalmaktan...
İşte bu yüzden;ışıkları bir olsun söndürmedim sen gideli...Kapıları sonuna
kadar kilitledim...Korkumdan değildi belki de bu tedirginliğim...Belki de
senden geriye kalanlarda beni sen gibi terk etmesin istedim...
Sen gideli,yatağımda duruyordu hala kokun...Terliğin yatağımın baş ucunda...Son
kullandığın havlu hala yerinde duruyordu...Görünmeyen ayak izlerin,en güzel
hatıralar evin her köşesinde yüzüme gülümsüyordu sanki...Aynadaki yüzüm,şen
kahkahaların...Sen gideli bir onlar avutuyordu beni...Onlarda beni terk eder
diye korkularım yiyip bitiriyordu beni...
Oysaki alışmıştım çoktan karanlığa...Oysa ki alışmıştım yalnızlığa...Hatta
zaman zaman yokluğuna bile...Bir bir yok oluyordu düşlerimden sana ait
çizgiler...Renkleri soluyordu,her yokluğunda...İşte beni en çok da bu
korkutuyordu...Yokluğundan arta kalanları da kaybetmemek için sıkı sıkıya
tutunuyordum bende ki varlığına...
Devam Edecek...
|