Öyle anlamsızım ki yokluğunda...Hem öyle uzun sürdü ki yokluğun...Senle yaşamak bir an gibiyken gidişinden beri bir ömür geçti sanki...Her gün binlerce kez ölüp yeniden sonra yeniden doğdum umudunla işte...Ve her doğumun ardından yine öldüm acılarımın arasında...Kayboldum yitik bir yürekle yaşattım içimde ki seni...Yok oldum yok etmeden bendeki güzelliklerini...Gün geldi tek hücrede olsa yaşadım işte...Yaşadım ya,buna yaşamak denebilirse...Bir olsun çıkartmadım aklımdan seni...Bir olsun söz ettirmedim sana...Toz konduramadım işte kırgında olsam...Kızgında olsam ah etmedim...Aksine her gün ve her gece dualar ettim yüzünden gülümseyişin hiç eksilmesin diye...Eksilmesin istedim benim eksildiğim gibi...Yokluğun öyle acı ki...Sen acı çekme diye gözüne bile gözükmedim...Sen mutlu ol diye mutsuzluğa mahkum ettim sonsuza dek kendimi...Sen ağlama diye seni her görüşümde inadına gülümsedim...Oysa kan ağlıyordu içim,oysa gözyaşlarım içime akıyordu durmaksızın...Oysa acının en alasını çekiyordum bütün varlığımla...Sevdanı içimde tutmaya çalıştıkça derin yaralar açılıyordu her yanımda...Durmadan kanıyordum işte seni sevdikçe...Ama ben yine de vazgeçmedim...Vazgeçmedim işte sevdandan her şeyden vazgeçmiş olmama rağmen...Hep sevdim bütün yaşadıklarıma rağmen...Ve hep seveceğim başıma ne gelirse gelsin,sonucu ne olursa olsun seni kaybetmek gibi seni sevmeninde bedelini ödeyeceğim işte...İşte söylüyorum bağıra bağıra,işte haykırıyorum sonsuz bir gururla SENİ SEVİYORUM...
| 
