Öylece ortasındaydım yalnızlığın...Vurulmuş onca umut avuçlarımda,kanayan yerlerimin sızısıyla ben uykusuz bir sabahın oltasında...İsyanlarımı tutamazdım daha fazla içimde...Dilime gelip gelip yuttuğum haykırışlarımı bırakıverdim bir avazda...Oysa biliyordum duyan yoktu sesimi...Olsun dedim,olsun...Varsın kimse duymasın,varsın kimseler bilmesin ne çektiğimi...İçime kanamaktansa böyle günden güne...Yalnız bir kez,yalnızca bir defa acısın canım....Böyle her gün ölmektense...Yalnız bir kez...Ve son kez öleyim istedim...Yapamadım...Dokunamadım...Oysa ne çok öldürmüştüm seni içimde...Oysa ölmeye ne de alışkındım...Defalarca hazırım dedim kendi kendime...O olmayacaksa ben de olmamalıydım,öyle ya...Yaşamanın ne anlamı vardı ki onsuz...Sabahlara yapayalnız bir üşümekle uyanmak zor olmalıydı...Gecelere onsuz uzanmak sonra...Yok yok...Ayrılık ölüm demekmiş anlamıştım...Böyle her defasında ölmektense,yalnızca bir kez ölmeliydim...Son bir mektup yazmıştım...Dedim ya,daha fazla tutamazdım isyanımı içimde...İçime attığım her ne varsa bir bir yazıyordum bu son mektupta...Sitemlerimi,yarım kalmışlıklarımı,harcanmış yıllarımı daha kaybedilmiş ne kaldıysa...

Meğer ne çok yanılmışım...

Devam Edecek...