Uzuyor geceler...Daha bir karanlık oluyor kuytuları...Ve her bir köşesinde hasret bir kez daha vuruyor yüreğimin kıyılarına...Git gide asılıyor boynuma yokluğunun sancısı...İçim çekiliyor...Gözlerimin feri kayboluyor saatler uzadıkça...Beynime işliyor duvardaki saatin çelik sesi...Her vuruşunda kadrana akrep ve yelkovan,benliğimden bir parça daha kopup gidiyor,ellerimden kayıp gidiyor sanki geleceğim ve her defasında biraz daha geç kalıyorum sana...Sonra sessizleşiyor odam...Bir ölüm sessizliği sarıyor her yanımı...Ve korkularım su yüzüne çıkıyor olmayışlarında...

Saatler anlamsızlaşıyor yokluğunda...Şarkılar eski tadı vermiyor sonra...Nefes almak zaruri işte yalnızca bunun için çekiyorum içime zor da olsa...Yalnızca yeteri kadar,yalnızca yaşatacak kadar...Tabi ki buna yaşamak deniliyorsa?Alışılmış bir duygu kaplıyor sonra bedenimi...Var oluşumdan bu yana hep aşina olduğum tek şey..."Acı..."Sözlerim takılıp kalıyor dudağımda,daha önce içime attığım her şey gibi onları da koyuyorum yanına...Duyulmamış,hiç söylenmemiş bütün sözlerim gibi...Gözlerim takılıp kalıyor boşluklara...Seni bekler gibi...Gelmeyeceğini bile bile saatlerce bakıyorum yollara...Gelmediğin her an acıyı büyütüyorum işte içimde...Soluyorum odalar da derin derin...Bir yudum sevgine hasret yürüyorum uzun uza yolları...Ve hep seni arıyorum gözümü her kapattığım da...Seni anıyorum hatırladığımca...Hani o saçları rüzgar tadında,kokusunu taa uzaklardan duyduğum ve an be an soluduğum nefes gibi...Gün gibi,dün gibi geriye dönmek istediğim her defasında...Koşarcasına kollarında son bulmak istiyorum her yokluğunda....Bütün o yılların yorgunluğu ancak seninle son bulacak biliyorum...Yalnız seninle tutunacağım hayata...Bir seninle anlam kazanacak cevapsız sorularım...Ancak seninle dinecek zamansız sancılarım...Ve ancak seninle var olacağım sınırsızca...

Öylesine alışmışım ki varlığına...Öylesine içime işlemiş ki sevdan...Dedim ya her şey anlamsızlaşıyor yokluğun da...Ay ışığı sönüyor hüznümde...Yıldızlar susuyor...Sonra deniz bir ağıt yakıyor yangınıyla yokluğunun,bulutlar ağlıyor ardı sıra...Gözlerim seni arıyor benimde her ağlamaklı oluşumda.Ağlamaksa ağlamak,kanamaksa kanamak yalnız senin kollarında.Ve huzur buluyor gönlüm o sıcacık bakışlarında...Yalnız dizlerinde dinleniyor bedenim...Depremler oluyor içimde bana her dokunuşunda...Ellerim titriyor bir serçe ürkekliğinde her tutuşunda...

Oysa yokluğun acı veriyor bana...Tarifsiz sancılara gark oluyor yüreğim...Çaresiz yollara düşüyor içimde ki çocuk...Ve kayboluyor çıkmaz sokaklarında...Sürünüp,savruluyor ardı sıra...Ve çığlık çığlığa uyanıyor tilki uykularından...Oysa kimse duymuyor çığlıklarını...Kimse bilmiyor,kimse görmüyor...Gün be gün tükeniyor umutları...Sıkışıp kalıyor kimse bilmeden acıların arasında...Oysa hiç kurtulamıyor her ne kadar çırpınıyorsa da...Kırılıyor umutlarıyla birlikte kolları da..Hayata tutunmaksa gitgide zor geliyor ona...

Biliyor ya her şey zor geliyor yokluğunda...Biliyor ya aldırmıyor...

Aldırmıyor ya...Yine de engel olamıyor gözyaşlarına...

Aldırmıyor ya yine de onsuz olamıyor...