En çok da bu yüzden özledim seni...Varlığında beni benden ziyade anladığın için...Bana benden çok değer verip,beni her şeyin ötesinde tuttuğun için...En çok da yokluğunun acısını sineye çekmeyi başarabiliyor,bu teselli ile bastırabiliyordum içimdeki isyanları...Yokluğunla yok olmamak için,varlığınla var olma ümidi ayakta tutuyordu beni,seni her özlediğimde...Çaresizlik içinde,yokluğunu değiştirmeye çalışmayarak,bu gerçeği inadına yalan sayarak yaşatabiliyordum içimdeki seni...Ve işte en çok da bu yüzden özlüyordum seni...
İçimde yaşattım seni,sen gittiğin günden beri...Alıştım!!Alıştırdım kendimi...Belki de en çok da bu yüzden özledim seni...Gitti demek kolay dı belki...Sevmiyor demek kolay...Belki bir daha gelmeyeceğini,bir daha hiç olmayacağını bile kabullenmek kolaydı gidişinin ardından...Ama seni sensiz yaşamak,yokluğuna inat varlığını yaşatmak içimde...Öylesine zordu ki sensizliğimde seni taşımak...Sana dair ne varsa taşıdım yüreğimde...Canım yandı belki çok...Gün geldi dayanılmaz oldu hasretin...Gün geldi ömrümden ömür gitti yokluğunun sancılarında...Ama taşıdım kalbimde sevgini...Ne adın düştü bir an dilimden,ne gülümseyişin bir an için gözlerimden...Sana ait ne varsa unutmayı bir an bile düşünmedim...İşte belki de en çok da bu yüzden özlüyordum seni...Yokluğunu bile bile varlığını düşlediğimden...Bensiz sevdalara düştüğünü,bakışlarında benden başka ümitler filizlendiğini bile bile göz göre göre bir an bile vazgeçmedim senli düşlerimden...Bir an bile aklımdan çıkartmadım sesini...Hep dudaklarımda hissetmekten yılmadım nefesini...Bir an olsun unutmadım seni...Unutmadım,çünkü unutmayı istemedim ki seni...Seni sensiz yaşamak seni sevmenin en zor tarafıydı belki...Ben en zorunu seçtim sevgilim...Seni sensiz de severim dedim...Seni sensiz de yaşayayım istedim...Seni unutmak kolay değildi belki,ama gitti demek kolaydı...Gitti ve bir daha olmayacak...Gitti,bir daha dönmeyecek demek,bunu anlamak ve kabullenmek de kolaydı elbet...Ama ben seni unutmayı hiç istemedim...Ve biliyordum işte bu yüzden özlüyordum seni...
Bitmez...
|
