En mutlu özlem… sonu olan.Sonu özlediğinle biten,sonunda kavuşabilme duygusunu veren,varış noktası sevdan olan özlemlerdir.Gelmeyeni özlemek,hiç var olmayanı,olamayacak olanı özlemek yalnızca acı verir insana...Oysa nasılda acizdir yüreklerimiz...Nasıl da inatçıdır yürek sevda duyarken...Nasıl da korkusuzdur...Hatalarını bile bile,hatta bazen sonunu bile düşeriz bu deli yangına...Özlemek sevgisiyle yanar dururuz tenha gecelerde...Yüreğimize hep bir özlem yerleştirir,sevdaya katar büyütürüz inadına içimizde...Dur demeyiz bu gidişe,karşı koymayı denemeyiz bile...Kayıtsız teslim oluruz içten gelen bu rüzgara...Bütün silahlarımızı,bütün kalelerimizi rehin bırakırız,bu kalp çarpıntısına...
En mutlu özlem… sonu olan.Sonu özlediğinle biten,sonunda kavuşabilme duygusunu veren,varış noktası sevdan olan özlemlerdir.Gelmeyeni özlemek,hiç var olmayanı,olamayacak olanı özlemek yalnızca acı verir insana...Oysa nasılda zayıftır varlığımız...Özlediklerimiz adına parçalansak da olmaz gözümüzde...Bir mum alevi acizliğinde erirken ruhumuz,bütün gücümüzle tutunuruz hayata sıkı sıkıya tüm benliğimizle...Bir an,bir saat,bir gün belki...Hiç bitmeyecek gibi dursa da özlemlerimiz...Bitsin istemeyiz bile...Delice özleriz neyi özlediğimiz önemli değilse bile...
Bazen hoyrat gençlikte aşkadır özlem… Bir bakışta, bir gülüşte kalbi durduran sevgiliye belki… Sonsuzluk olgusunun bir vaktinde,varlığının ne olduğunu bilmeden daha yokluğuna düştüğün sevdayadır özlem...
Belki küçük bir mutluluğa,bazen bir bakışa,bir gülüşedir özlem...İçinde yaşayamadıklarınadır özlem...İçinden atamadıklarına ya da...Unutamadığınadır,unutmak istemediğine...Aklına düşendir özlem,aklından ruhuna düşen.Seni kendine esir edenedir özlem...
Peki var mı bir sonu özlemek dediğinin…? Biter mi…? Ya? Bitirir mi? Kalbindeki özleme söz geçer mi……? Son bulur mu,sonun olur mu?
Devam Edecek...
|