Öyle uzaksın ki bana... Bakışlarında benden uzak düşlerin ışıltısıyla, elimi uzatsam dokunabilecek kadar yanı başımda üstelik... Sahi seslensem duyabilecek misin beni? Öyle zor ki seni içimden çıkartıp atmak... Öyle imkânsız ki seni yok varsaymak... Karşımda duruyorken, bütün imkânsız düşlerim varlığında... Bazen düşünüyorum da; kurduğum olasılıksız ihtimaller mi engelliyor beni ne? Neden dokunamıyorum ki sana? İçimde sana çağlıyorken delice sevdan... Neden sarılamıyorum ki sıkı sıkıya... Neden tutmuyorum ya da ellerini... Ne, durduran beni? Ne sana gelmeme engel?
Öyle uzaksın ki bana... Kimliği belirsiz onca duygu infaz ediliyor yüreğimde yokluğunda... Yoluna çıkmaya cesareti olmayan, esareti ahvalinden beter onca söz çark ediyor dilimde hiç sevgilice duyulmayan... İçimde sancılanıyor kavuşmaya hasret ayrılıklarım... Sana büyüttüğüm sevdam, kan olup düşüyor avuçlarıma... Cam kırıkları doluyor seni andığım her gece gönlüme... Uzaklığında üşüyor onca umut... Ve düşüyor yüzümde asılı kalan gülümseyişlerim yere... Bir bir tükeniyor sorgusuz inançlarım, karşılıksız verişlerim arasında tükeniyorum ben de ardı sıra...
Devam Edecek...
| 
