Yok… İşte! Ne yaptımsa olmuyor… İnsan kendisi çizemiyor işte kaderini… Belki yıllarca, belki binlerce resmettiklerini düşlerinde, önüne katıp yürüyemiyor bir olsun…

Olmuyor işte! Geride bıraktığımızı sandığımız onca şey, bedelini ödediğimizi sandığımız bütün yaşanmışlar bir bir takılıyormuş meğer ardımıza… Günden güne ağırlaşıp, ezip geçiyormuş meğer… Ve en kötüsü de öyle bir damga vuruluyormuş ki üzerine… Sen ne kadar da yüzleşmiş olsan da bütün hatalarınla, kimseler seni anlamıyormuş…

Geçmişle yaşamak meğer ne zormuş… Bırak yeni bir sevdayı, bırak nefes almayı, yaşamayı… Bir adım öte bile gitmek zehir oluyormuş bakışların arasında… Meğer ne zormuş siyahın beyaz olduğunu anlatmak kadar inandırmak insanları… Gülümsemek, mutlu olmak bir yana dursun, günaha çıkmış düşlemek bile… Meğer yerim ne darmış… Meğer neleri reva görmüşler bana…

Olmuyor işte! Ne yaptımsa başaramadım… Ne mutlu olmayı, ne çıkıp gitmeyi becerebildim bir olsun… Ellerimde tutmayı beceremediğim gibi mutluluklarımı, yarınlarıma tutunmayı da başaramadım hiç… Hem yarınlarımın ne olduğuna kimseleri inandıramadım ya… Olsun… Desem de olmadı hiç…

Devam Edecek…