Kıymet bilen yok mu?Yüreğin tutunmuşken sıcacık bir umuda.Ve mutluluğa açken birileri,sonra hasretken yürekler bir yudum aşka toprak gibi...Aslında yaşadığının ne denli önemli bir olgu olduğunu,neye ihtiyaç duyduğunu ve aslında aslolanın ne olduğunu anlayabilmek bu kadar zor mu?Elimizdekilerle yetinmeyi neden bilmiyoruz biz?Nedir engelleyen mutluluğumuzu?Kahrolası nefsimiz mi?Neden sonunda pişman olacağımız şeyleri bin inatla yaparız tekrar tekrar?Tercihlerimizi neden hep yanlıştan yana yaparız da Keşke'lerle doldururuz düşüncelerimizi...Neden onca güzelliği umursamadan,hoyratça harcarız gençliğimizi de,sona bile gelmeden"Ahh...çekeriz bir de..Oysa her insan hayatında bir kez olsun gerçek aşkı yaşar...Tanrı bütün insanoğluna dünyada mutlak bir eş yaratmıştır.Kim bilir nerede,neresinde diye arar dururken birileri,kiminin burnunun ucunda bile olsa fark edemiyor işte...Kimi ise öyle şanslıdır ki...Farkında bile olmadan,ansızın çıkıverir karşısına kendisi için yaratılmış ve kaderi bir yazılmış doğru insan...Ama farkındasızlığı öylesine derindir ki anlayamaz bazen işte.Bilmez aslında ellerinde tuttuğu şeyin yarınları olduğunu...Bilmez onu kaybettiğinde neleri kaybedeceğini daha ömründe...