Gücüm kalmadı artık... Umut etmek, düş kurmak bir yana, adım atmaya bile yok dermanım... Ne gençliğimin o hoyrat haytalığı, ne çocukluğumun pervasızlığı yok artık... İçimi acıtıyor aldığım nefes bile... Mutluluk, gülmek bir kenara, inanmaya bile takatim kalmadı...
Öyle uzun sürdü ki bu bekleyiş... Öyle çok şey aldı ki, geçen zaman benden... Pişman olmaya bile fırsatım olmadı hiç... Oysa şimdi öyle pişmanım ki... Söyleyemediklerim, yapamadıklarım, yaşamadıklarım ve yarım bıraktıklarım adına... Oysa şimdi öyle yalnızım ki... Öyle kırılgan, öyle ürkek ve öyle öfke dolu geçmişine...
Öyle özledim ki şöyle içten bir gülümsemeyi... Nasıl hasretim umarsızca, doyasıya bilemezsin... Sevdayı, aşkı ve yarınları düşlerken daha... Kalıverdim işte öylece ortada... Şimdi ise gözyaşı biriktiriyorum günahkâr gecelerde. Adınla başlayan cümlelerim yarım kalıyor dudağımda... Her yanına senin kokun işlemiş odamda, yalnızlığımla boğuşuyorum şimdileri...
Gücüm kalmadı artık... Ne seni unutmaya, ne yerine yeni umutlar koymaya... Öylece duruyorum işte takatsizce... Gözlerim takılmış bir boşluğa... Öylece duruyorum pencerenin önünde sessizce... Gücüm kalmadı artık... Ya gel kurtar beni bu yalnızlıktan, ya tamamen çık git dünyamdan... Gideceksen öyle git... Sana ait ne varsa al götür gittiğin yere... Hatıralarını, içimi yakan pişmanlığını, korkulu başlangıçları ve daha ne varsa senden kalan içimde gel sök götür gittiğin yere... Gerekirse kalbimi bile al götür işte... Hoşçakal bile deme... Kapıyı çarpta git istersen... Bırak açık kalsın ışıklar... Arkana bakma bile... Çık git! Daha evvel yaptığın gibi... Hiç gözünü kırpmadan... Düşünmeden... Çık git! Ve götür yanında sana ait ne varsa gittiğin yere...
| 
