Her gidiş bir yıkılıştır insanın aciz yüreğinde...Enkazı çok ağır gelir öte yandan.Hatıralar,belki yeni başlangıçlar,fotoğraflar sonra hafızana kazınmış ve her biri yüreğinde izler bırakmış yaşanmışlıklar sonra...Her gidişin ardından,mutlaka vardır geride kalan,hatırlanası,önemsenesi bir şeyler...Bazen yarım kalmış bir sevda,bazen ortada bırakılmış bir sevgili...

Her gidiş mutlak bir şeyleri de alır götürür beraberinde...Umutlarını yarınlara dair.Bütün sevdaların yarım kalır bir kez daha.Mektuplar yarım,söylenmemiş sözler yarım kalır gidişlerin ardından...Mektuplar hani sahibine hiç ulaşmamış...Fersah fersah yazılan hani...Sonra söylenmemiş sözler,hani sahibinin yüreğine hiç dokunmamış...Her şey yarım kalır işte her gidişin ardından...

Aslında ne giden bulur aradığını,ne kalan elinde kalanlarla...Dedim ya giden de kalan da kaybeder aslında...Oysa giden de kalandır aslında...Her gidişin ardından günahları kalır yaşananların geride bırakılan her ne ise...Korkular sonra.Anlamsız saatlere gebe kör olası geceler yanı sıra...Ve sancıları umutsuzlukların.Çaresiz kalışları bir de,sabahı görmeyen güz saatlerinde...

Peki ya giden...Geride bırakabiliyor mu yaşanmışlıklarını?Hatıraları ya da...Acılarını geride bırakabiliyor mu?Sancılarını bıçak gibi kesip atabiliyor mu ya da?İmkansız işte o da bunu acıyarak anlıyor ya sonunda...İçine işlemiş günlerin gölgeleri bir olsun eksilmiyor üzerinden...Günden güne acıları yerine tükeniyor,eksiliyor bir bir kendi kendine...Pişmanlıkları içten içe kemiriyor benliğini...Geride bıraktıklarının hasreti yiyip bitiriyor ve her saniyesinde parça parça oluyor aciz yüreği...

İşte böyle insan denilen varlığın kaçınılmaz kaderi...Hep kaybettiğimizde anlıyoruz ancak elimizdekilerin değerini...Son bulmaz bir arzuyla istesek de dolmuyor asla yitirdiklerimizin yeri...Ve asla yerine konmuyor kaybedilen ve hiç bir şey almıyor gidenin yerini...Ve hiç bir şey silemiyor gidenin yüreğine kazınmış resmini...

Unutmuyor işte insan terk edilişleri...Asla ve asla anlamak istemiyor bütün gidişleri...Yüreğine söz geçiremiyor işte...Gözlerine anlatamıyor uğrunda gözyaşı döktüğü insanın çekip gittiğini...Ellerine söyleyemiyor ayrılığı...Üzerine kokusu sinmiş bedenine,her şeyiyle ona adadığı varlığına anlatamıyor ayrılığı işte...Gitti diyemiyor,bir daha gelmeyecek,bir daha olmayacak diyemiyor işte...Günden güne solsa da içindeki filizleri,günden güne yok olsa da umutları...Uğruna tükenmeyi göze alıyor işte tüketmemek adına sevdasını...

Her şeye rağmen,her gidiş biraz daha öğretiyor aslında hayatı...Zor da olsa alışmak,zor da olsa gidenin ardından yaşamak...Her gidiş biraz daha olgunlaştırıyor insanı...Ve nasıl oluyorsa anlaşılmaz bir şekilde yaşıyor insan ve alışıyor bir şekilde yalnızlığına...Sarıyor bin yerinden aldığı yaralarını.Ve kaldığı yerden devam ediyor işte yürümeye....Nasıl oluyorsa bu dayanılmaz yürek ağrısının içinde,küllerinden doğuyor insan.Ve her yeni güne yeni umutlar ekip uyanıyor kurumuş topraklarında...Her ne kadar gözyaşlarıyla suluyor olsa da umutlarını...Kaybetmiyor işte,güzel günlere olan inancını...

Her gidiş bir başlangıçtır aslında...Her son bir yol,yepyeni umutlara...Her ne kadar,yaşamak zor olsa da  avuçlarında kalanlarla...Dedim ya işte alışıyor insan zor da olsa...