Şimdi gidiyorum… Bütün nafile çırpınışlarımı, bir de yalansız düşlerimi bırakıyorum sana… Ürkek öpüşlerimi sonra… Uğrunda harcanmış, heder edilmiş yıllarımın yanına dilimde yarım kalmış sitemlerimi bir de…

 Şimdi gidiyorum… Bütün ihtimalleri, bütün "Keşke’leri, sonra bir de Ah! Çekişleri de alıp yanıma… Sana bir tek dönebilme ihtimalimi bırakıyorum umut ederek… Yitik bir umudun peşinde beni özleyebilme ihtimalinde, ben gibi hani adam gibi sevebilmeyi öğrenişinde kanıksayarak…

 Ben gidiyorum… Bir daha dönmemecesine uzunca bir yolculuk vakti şimdi… Bu yüzden en çok bana yakışır hoşça kal demek… Bütün kırgınlığımı mutlu ol deyişlerime saklayıp sessizce gidiyorum… Hem o kadar da önemli değildir bırakıp gitmeler, arkalarında doldurulması mümkün olmayan boşluklar bırakılmasaydı eğer. Sana son bir kez seviyorum deyişimi, bir de o ilk gün ki gibi bakışlarımı bırakıyorum… Alışkanlığından vazgeçen bir tiryaki gibi sıkıp yumruklarımı, arkama dönüp bakmadan gidiyorum.

 Şimdi gidiyorum… Sana veda bile edemeden… Giderken sensizliği yazıyorum akşamın gözlerime düştüğü anlarda... Dünkü takvimlerden devraldığım hüzünleri toplayıp yine yokluğunu kanatıyorum duvarların beni anlamadığı dar vakitlerde... Kâğıt, kalem bir de cümlelere sığmayan yokluğun... Bir türlü öldüremediğim bir türlü yenemediğim dilsiz suskunluğun. Her şeye inat gidiyorum işte… Senden gidiyorum belki ama içimdeki seni alıp gidiyorum…

Gidiyorum işte… Bu gidiş seni öldürmeyecek içimde… Bu gidiş bitirse de beni sen bitmeyeceksin… Öyle ki; Senin bir yerler de bensiz olsa da " nefes alıyor olmanı " sevdim.

Sen bana ait olmasan da; Ben senin var olduğun bu dünyada " yalnızca var olmayı " seçtim sevgili... Uzağında da olsa yalnızca var olmayı… Hoşça kal sevgilim… Hoşça kal sevdamı sığdıramadığım bu koca şehir… Gözlerimde buğu, dilimde sitem, yüreğimde ayrılığının can alıcı yangını avuçlarımda… Ben gidiyorum…