Daha gencim ben;yüreğim değilse de,bedenim olmasa da,Nüfus kağıdım öyle yazıyordu...Dedim ya yüreğim çoktan unutmuştu bunu...Ne gençliğin hoyratlığı vardı içimde,ne o fırtına her an başka bir yönde savrulan...Savrulan bir tek şey vardı;o da umutlarımdı sonsuz bir ivmeyle yüreğimden kopan...Umudumu en sona saklamayı nasıl olduysa başarmıştım ben...Günden güne içimden kopup giden,hayatın benden istemeden çaldığı onca güzelliğe rağmen,umutlarımı çaldırmamıştım aysız gecelere...O insanı dehşete düşüren karanlığın girdaplarında bile umutlarıma tutunmuştum can havliyle...Haykırıyordum elbette...Olabildiğince sesimi duyurmaya çalışıyordum önceleri...Sonra sustum...???

Bu suskunlukta tıpkı öncekiler gibi yalnızca bir şeyler aldı benden...Sonunda baktım ki geriye kalan koca bir yalan...Yaşanmışlar,söylenmiş verilmiş ve bir o kadar yerine getirilmemiş sözler...Saklı kalmış yürek yaraları,içime işlemiş kalp ağrıları...Kısacası acı ve hüzne dair her ne varsa bir yarısı hep ben de kalmıştı...Bütün bu bozgunun,bütün bu fırtınanın içinde yıkılmamış,dokunulmamış ve her şeye rağmen kirletilmemişti umutlarım...Belki de benim gerçeğim buydu kim bilir?Acı,hüzün,gözyaşı,yalnızlık,karanlık ve daha yaşanmaması gereken kaç yangın varsa buydu benim gerçeğim...İşte kabullenmesi zor gerçeğin içinde bir düş gördüm ben...Gözlerimi kamaştıran güzelliğinle,içimi eriten,gözlerimi okşayan o sıcacık bakışlarınla sen duruyordun karşımda...Öyle ya sen bir düş olmalıydın...Zira böylesine yalansız,böylesine karşılıksız,benden bir şey çalmadan,ucunda acı ve hüzne dair bir son hazırlanmamış hiç bir şey uğramamıştı yüreğimin kıyılarına...

Sen bir düş olmalıydın dedim ya...Bunca kaybetmişliğin,sonunu düşünmeksizin geleceğimi ve ömrümü tüketmenin,onca yapılmış hatanın bedeli de bugünümden farklı olamazdı elbet...Acılarım tarifsizdi oysa...İsyanlarım çaresiz...Bitmek bilmeyen hüznüm karabulut gibi çökmüştü üzerime...Baharı ve yazı görmeksizin yalnızca iki mevsime mahkum yaşıyordum hayatı...Önce dökülüyordu bir bir canımın yaprakları güzümde,sonra kış olup güvendiğim dağlara karlar yağıyordu...

Sen bir düş değilmişsin meğer...Bildiğim en gerçeksi yaşanmışlıklardan bile gerçek...Acılarıma bir kabus,yalnızlığıma bir karabasan gibi çöküp bütün hüznümü yüreğimden söküp almıştın sen...Bir anlamı vardı artık gülümseyişlerimin...Her bakışında bir yıldız daha senin adını çağırıyordu gecelerime...Yüreğim unuttuğu sıcaklığı yeniden tadıyordu...Ve yeniden filizlenmişti sevda senin dudaklarında...El tutuşlarında çarpıyordu yalnızca kalbim...Ve adın dilime düşüyor önce sonra bütün yolarım sana çıkıyordu...

Ama dedim ya bir düş olmalıydın sende....Ve bozulmadı işte oyunun kuralları..Yine kalıverdim ortasında gecenin bir başıma...Bir tokat gibi vuruyordu gerçek yüzüme bir kez daha...Ve yine merhametsiz güz saatlerine mahkum oluyordu aciz yüreğim...Anlamakla düşüyordum yeniden kor yangınlara...Ve yine o bildik,tanıdık sancılara gark oluyordu yüreğim...Sonunda acıyarak anlıyorum işte...Kahramanları değişse de sonu hiç değişmiyor işte kör talihimin...Sonunda acıyarak anlıyorum ki...Ben hiç gülmeyeceğim...Dedim ya daha gencim oysa ben,hem dedim ya ben bilmesem de nüfus kağıdım öyle yazıyor işte...Dedim ya yüreğim çoktan unutmuştu oysa bunu...Ne gençliğin hoyratlığı vardı içimde,ne baharın şen türküleri sözlerimden dökülen...Dökülen tek bir şey vardı,o da umutlarımdı sonsuz bir ivmeyle yüreğimden kopup giden....