Kim olduğunu bilmeden, farklı zamanlarda, farklı mekânlarda ama nasıl olduğunu bilmesem de, geleceğini biliyordum hep… Belki aynı ortamlarda kesişti yollarımız bilmeden… Belki yan yana geçiştik hayat koşturmacasın da kim bilir… Ama biliyorum ki, kafamı kaldırıp hiç bakmadım, bilmediğim sana… Biliyorum; çünkü eğer daha önce görseydim seni, eğer bakışların daha önce okşasaydı gözlerimi, eğer o tarifine eş tutamadığım gözlerinle, içimi ısıtsaydın, bu kadar geç kalmazdım sana… Bu kadar geç kalmazdım inan…

Oysa düşlerim böyle olmayacak diyordu hep… Kahve fallarında hep üç vakte kadar senin geleceğin söylenmişti bana her defasında… Şiirlerimde hiç tanımadan anlatıp durmuşum oysa seni… Yürüdüğüm bütün yollar aslında hep sana doğru getiriyormuş beni habersizce… Oysa aldığım nefes yaşatmıyormuş beni…

Hep sensin diye düştüğüm yangınlar yalanmış… Sen olduğuna inandığım sevdalar… Uğruna her şeyi feda ettiğim sevgililer… Gözyaşlarım boşunaymış hiç bitmeyen yokluğunda… Gecelerim, gündüzlerim, aylarım ve zaten kısacık olan ömrümün çok büyük bir bölümünü sensiz geçirmişim meğer… Söyledim ya; hep sen olduğuna inandığım sevdalar uğrunda heder etmişim zavallı yüreğimi…

"Geleceğini biliyordum hep…”Gece yarıları, uykumdan uyanıp seni bulamasam da… Hayatın en acımasız olduğu, umutsuzluğa kapıldığım, tüm kapıların yüzüme kapandığı anlarda bile vazgeçmedim geleceğine dair inancımdan… Seni bulacağıma inanarak uyandım her yeni güne… Seni getireceğine inandığım için bekledim hep aşkın limanına gelen bütün gemileri… Ve bütün mektupları sendendir diye açtım sonsuz bir heyecanla… Telefon her çalışında koşarak açtım belki sen ararsın diye… Kapım her çalınışında gülümseyerek açtım daima, ve her defasında anlamsızlaştı yüzümde gülümseyişlerim… Yanı sıra bir hüzün asılı kaldı yüreğimde… Zaman oldu gözyaşlarına teslim oldu gözlerim… Gün geldi acıya yenik düştü yüreğim… Ve her yıkım bir şeyler aldı götürdü benliğimden… Ruhum esir düştü hayatın acımasız ordularına…

Oysa her seferinde canım acıyarak anlıyordum, yarım kaldığımı… Ve bütün o gürültülerde, bütün o kalabalıklarda bile aslında ne kadar da yalnız olduğumu… Sonra her doğum günümde aslında sana biraz daha geç kaldığımı, fersah fersah senden uzaklaştığımı anlamak… Sana geç kalmak…

Söyle sevdiğim… Söyle bakmaya doyamadığım… Söyle kırmaya kıyamadığım… Söyle ne olur! Yoksa sana geç mi kaldım?