Gece ve rüzgâr... Bir onlar kaldılar... Ne içimi acıtan hatıralar, ne hüzünlü yansımalar... Ne çocuksu hırçınlıklarım, ne yaşanası hallerim... Hem mutluluklarım, hem gülümseyişlerim... Birer birer yitik bir umudun arkasından kayboldular... Haykırdıysam da her yitirdiğimin ardından... Aldırmadılar!
Bilmem benden ne istediler... Dur dedim yok! Öyleyse vur dedim! Vurmaz? İşte öyle vurdumduymaz... Öyle umursamaz... Alıp götürdüler gece yarıları sessiz sedasız inançlarımı... Sorgusuz sualsiz vurdular meydanlarda beni... Ve her defasında yeniden infaz ettiler isyankâr yüreğimi... Yalnızca düşledim diye mutlu yarınları, onları bile talan ettiler acımasızca... Düştüm... Aldırmadılar...
Bilselerdi rüzgârın hala benden yana estiğini... Rüzgâra seni sevdiğimi söylediğimi... Sana ulaşsın diye umut ettiğimi. Saklı kalmış bütün özlemleri geceye çaldığımı, hani aysız gecelere... Bilseler alırlardı rüzgârımı da elimden... Bilseler gecelerimi daha bi zindan ederlerdi bana... Taş taş üstüne koydular mı bir olsun? Nefes almak haram, gülümsemenin düşlenmesi ve anılması bile adının yasaktı bana... Hayat denilen zindanlarda, dağlanmış gözlerim ve bağlanmıştı ellerim... Oysa bilselerdi yalnız bedenimdi esaret altında olan... Ruhum özgürdü bütün yasaklara inat... Ruhum rüzgâra karışıp kayboluyordu benden uzaklarda... Seni anlatıyordu hep ağlamaklı zamanlarımda... Kokunu özlediğimde rüzgârı çekiyordum içime... Söylenmemiş, duyulmamış ve sana hiç ulaşmamış bütün sözlerimi rüzgâra karışan ruhum getiriyordu sana... Ruhuma pranga vuramamışlardı işte... Esaretin an acıtan yanında bile bir yanım coşkun ırmaklar gibiydi sana...
Gece ve rüzgâr... Bir onlar kaldılar... Ne ufku aşan umutlarım, ne masalsı anlarım senle dolu... Hem sevinçlerim, hem çocuksu hallerim... Küçücük tebessümlerim bile bir bir kayboldular yokluğunda... Çığlıklar içinde yangın yeri edasıyla çırpındıysam da kaybettiklerimin ardından... Aldırmadılar!
| 
