Dinle ey sevgili...Duy,sana olan aşkımı...Dinle ey sevgili,yalanlardan geriye kalanlardır sana aşkmın şahidi...O güzel yürek, o içimde kıvranan aşk sana duyduğum işte… Sabahı bulmayan gece gibi,sana olan sevdam… Hani uzadıkça uzayan, saatlerin işkence haline döndüğü, yalnızlığın acıların kâbus gibi üzerine çöktüğü o karanlık geceler… Her kuytuda biraz daha kaybolduğum, her anında anıp seni her şeye rağmen gülümseyebildiğim o karanlık saatler… Sabahı bulmayan gece gibi sana sevdam… Hani o hüzünlerimle boğulduğum karanlık saatler… Gün gelip ay ışığının bile söndüğü, yıldızların bir bir döküldüğü, yüzümün çekildiği o anlamsız geceler…
Oysa ben hiç yitirmedim sabaha umudumu… İmkânsızlığını bile bile sevdim seni uzaktan öylece… Hep denedim seni unutmayı, senden kurtulmayı belki de binlerce kere… Hep kaçtım senden, hep uzaklaştım… Yakınında olmamak için, gözlerimi senden uzak, bakışlarımı senden uzak tutabilmek için kaçtım işte olabildiğince… Ama yapamadım işte… Kaçamadım senden… Seni unutamadım… Unutamasam da sustum… Günden güne yok olsam da sustum… Dayanamasam da acılarıma sustum… İmkânsız olduğunu bile bile sevdim seni ama hep sustum… Bir kez olsun şahit olmadın ağladığıma… Bir kez olsun şahit olmadın bakışlarıma… Bir kez olsun duymadın sensiz gecelere alışkanlığımı… Sustum işte kanasam da durmaksızın sustum… Sustum çünkü susmalıydım…Sustum çünkü fersahlar mesafesinde uzaktın bana…
Dinle ey sevgili! Bil senin için bir yüreğin delicesine çarptığını… Bil aciz bir bedenin yalnız seninle nefes aldığını… Bil varlığına can gibi alıştığımı… Ve yalnızca seninle var olduğumu… Sensiz günlerimde kahrolduğumu ya da… Sensiz anlamsız oluşumu… Amaçsız, serseri bir kurşun gibiyim yokluğunda… Rüzgârın oradan oraya savurduğu bir kuru yaprak misali savruluyorum olmayışlarında… Ne aldığım nefes, ne yaşadığım an… Hiç birinin bir anlamı yok sensizliğimde… Ama her şeye rağmen susmaya devam edeceğim büyük bir sabırla… Dedim ya yalnızca bil istedim senin için bir yüreğin daha çarptığını… Hep o kendimi avuttuğum şey için sabırla bekleyeceğim işte… Hep bir gün dedim kendime… Belki bir gün diye yaşattım kendimi… Bu umutla gülümsedim… Bu umutla yaşattım içimdeki sevgiyi… Bir olsun unutmak istemedim seni… Söküp alamadım aşkını yüreğimden işte… Hem bundan sonra da hep orada duracak öylece… Belki büyüyecek günden güne… Belki gün gelecek sığmayacak içime… Belki acıtacak seni sevmek canımı… Belki benden çok şeyleri alıp götürecek. Ama ne sen ne de bir başkası adını silemeyecek yüreğimden… Sevdanı kimseler kirletemeyecek işte…
|
