Kategoriler | ||||
---|---|---|---|---|
|
Günün Sözü |
---|
Fıkralar |
---|
Yürek Sayacı |
---|
Anketlerimiz |
---|
Main » Articles » Cem BÜYÜKKAYA Şiirleri |
Ağladı çocuk... Düşürdü tılsımını. Tılsım; umuduydu. Durdu, anlamsızca yürüdü Kimdi ardından gülen yüzüne? Kan çiçekleri açtı içinde Kor oldu yüreği, yandı canı Onu bu hale koyan kimdi? Ağladı çocuk Ağladıkça yangın oldu... Süründü, teslim olmadı Başa çıkabildi korkakça vuran kaderle Güz dokundu önce üzerine Sonra bir bir yaprakları döküldü Eylül, Eylül baktı gözleri Saklayamadı, ağladı... Yangını daha bir büyüdü içinde Her yanı sardı pişmanlığı belki, Çocuk tutundu Vazgeçmedi yine de... Ağladı çocuk Düşürdü tılsımı Tılsım; varlığıydı... Zorla da olsa gülümsedi Durdu, baktı aynada ki yüzüne Gördüğü kendi değildi belki O yine de gülümsedi Kurduğu bütün mavi düşler Çoktan çıkıp gitmişti oysa Her şeyi kaybetmişti belki Ama o yine de gülümsedi Kafayı kaldırıp pencereye doğruldu Yürüdü ve anlamsızca dikti gözlerini bir noktaya Doldu gözleri, ama gülümsedi yine de Kırıkta olsa bir umudu vardı içinde Belki çok geçti, belki henüz değildi Belki umudu ona yol gösterirdi Belki düşlerinde ki gibi Her daim gülümserdi Kim bilirdi? Umut dediğin daha nelere kadirdi Kafayı kaldırdı Bir yaprak daha kopardı gönlünün takviminden İçinde hazan mevsimi şimdi Vakitse güz saatleriydi
| |
Views: 602 | Rating: 0.0/0 |
Total comments: 0 | |