Dudaklarımda eskiden kalma bir aşk şarkısı...Sensizliğim koynumda ben yaşıyorum...Ve üşüyorum korkularım avuçlarımda...Seni unutmaya bile korkuyorum...Hani derdi ya şarkı " Alışmak sevmekten daha zor geliyor " diye...Evet çok zormuş meğer...Alışmak zorunda kaldığım iki şey vardı,zoraki seçme hakkı tanımayan kara bir yazgı...
Ya sensizliğe alışacaktı yüreğim...Unutacaktım...Ya sensiz yaşayamam deyip çekip gidecektim...
Ben ikisini de yapamadım...!!!
Önce yokluğuna alıştırdım ağlayan gözlerimi...Sonra umuduna zavallı yüreğimi...Bir sen yarattım yokluğundan arta kalanlardan...Bir ben doğurdum narında küllerin arasından...Varlığıma yapılan onca iğfal,hayatla kirletilmiş onca el dokunamadı bir olsun içimde ki sana duyduğum sevdaya...Bir olsun vazgeçmedi yüreğim seni umut etmekten...Bir olsun vazgeçmedi geleceğine dair ümitlerinden...Toz kondurmadı kimselere,ardından tek kelime konuşturmadı kimselere...
Diretilmiş suskunluklar dudağımda asılı duruyorken hala,yüzümde anlamsız bir gülümseyişle tutunuyorsa bile umudun bir yerlere...İçimde cam kesiği gibi durmaksızın kanıyorken ayrılığın...Gittiğin günden beri hıçkırıklarıma karışıyorsa da gözyaşlarım...Yanıyor olsa da bir o kadar canım...Artık yok!Bu sevdayı sana saklamayacağım...
Devam Edecek...
|