Bir yıl geçti gidişinin üzerinden...Bir yıl işte söylemesi
kolay...Oysa her anında sensiz kalışımın,yıllar geçti sanki inan ömrümden...Ve
büyüdü günden güne hasretin içimde...
Avuçlarımda bir kıvılcımdı,içimdeki yangına sebep olan...Bir sabah rüzgarı gibiydi
sesin,her vurduğunda dudaklarına doyasıya gönlüme dolan...Depremsi bir dokunuş
gibiydi bakışların;beni sarsan,beni saran sarmalayan...Sarı başak tarlalarında
dolaşan sabah yeli...Yağmur sonrası toprak gibi kokardı,kadifemsi tenin...Gül teninde
her yağmur sonrası filizlenirdi sana adanmış ruhum...Yörüngende tutulur
kalıverirdi öylece benliğim...Esaretim sonsuzlaşırdı...Teslimiyetim
kayıtsızlaşır,yüreklerimiz baharda sevişen kelebekler misali sırnaşırdı...Ve
yine kelebekler gibiydi bütün mutluluklarımız...Bir günlük ömürde,an tadında
yaşanırdı...Ben yine de yaşardım bir günü seninle,ölmek pahasına vazgeçmezdim
seni yaşamaktan bir gün bile...Her şeye bedeldi işte seninle bir an bile...Her
şeye değerdi sevdan...Beni yağmalar,beni alıkoyardı...Varlığınla dinlenirdi
yorgun bedenim...Sana muhtaç saatlere gebe yaşanırdı gecelerim...Dikilirdi
gözlerim köşe başlarına,kapı eşiklerine yalvarırdı biçare ellerim...
Bir yıl geçti,gidişinin ardından...Bir koca yıl söylemesi kolay...Geriye
kalanlarla an be an tükendiğim...Ve gece yarıları gözyaşlarına
boğulduğum...Geriye kalan can yakan ayrılığına rağmen,bir umuttu işte
pişmanlığına dair tutunduğum...Hani belki dönersin diye...Dayanamaz belki
vazgeçersin diye...Bekledim işte onca gece...Uyku tutar mı sanki o an
beni...Ağladım yalan yok,sabahı bulmayan gecelerde...Ağladım,yüzüm güler miydi
sanki yokluğunda...Bekledim işte onca gece...Geriye dönersin diye,sana
inandığım gibi sonsuz bir inançla bekledim hep...
Bir yıl geçti gidişinin ardından...Bir yıl işte söylemesi kolay...Gün be gün
yara aldığım bin yerimden...Durmaksızın kanayan yaralarımla hüzne
dağıldığım...Ve bölündüğüm hatıralarınla,yürek bin parça kirlendiğim...Bir yıl
işte,her anında olmayışını kanıksadığım...Tutulmuş köşe başlarında gelişine
tutulduğum...Bir koca yıl işte...
Bir yıl geçti ellerin kopup gideli titreyen ellerimden...Öyle çok özledim ki
oysa seni...Yokluğunda her zamankinden çok aradım seni...Sesini
duymayı,saçlarını okşamayı...Sana sımsıkı sarılmayı bir de...Kokunu duymayı
sonra...Dizlerime uzanmanı hani...Sorgusuzca,sınırsız bir güven ve teslimiyetle
kollarımda olmanı...Sınırsız seslenişlerini bütün içtenliğinle bir
de...Yüreğinden kopmuşçasına Seviyorum deyişlerini...An geçmeden özleyişlerini
bir de küçük ayrılıklarda bile...
Peki ya şimdi!Bir yıl geçti suskunluğunun ardından...Bir yıl yalnızca söylemesi
kolay...Peki ya sen!Sen hiç özlemedin mi beni?
|