Nasıl delicesine severdik birbirimizi… Aklımızın ucundan bile geçmemişti ikimizin de, bu zamansız ayrılık… Nasıl sonsuz güvenirdik, nasıl da bağlıydık gönülden. Söz bile vermeksizin birbirimize, yaşardık sevdayı çılgıncasına…

Meğer ne hoyrat savurmuşuz sözleri… Sevdayı nasıl har vurup harman savurmuşuz… Ya gülümseyişleri… Gülümseyişleri nasıl tüketmişiz farkında bile olmadan…

Nasıl gözüm kapalı yürürdüm seninle… Hatta öyle ki ölüme bile… Gitmek mi? Bitmek mi? Hiç ama hiç, bir an olsun düşünmemiştim bile… Ömür biterdi, zaman. Yollar tükenirdi de biz asla… Dağlar ayrılırdı da biz kopmazdık birbirimizden…

Meğer ne yanılmışız… Meğer nasıl bir boşlukta tutunmamışız birbirimize… Düşüyormuşuz farkına varmamışız… Üşüyormuşuz aldırmamışız… Gelip geçiyormuş zaman önümüzden, bizden çalıyormuş da ucun ucun anlamamışız… Meğer iki yabancı gibi yan yana duruyormuşuz aynı resimde onca zaman… Bir kez olsun kafamızı kaldırıp bakmamışız…

Devam Edecek…