Kapım çalınıyor... Sessizce ve usulca kalbim bir yarının eşiğinde yine... Aylardan Kasım, oysa benim yüreğimde Nisan tadında umutlar yeşeriyor... Bir selam ansızın, bir gülümseyiş... Ardı sıra sıcacık bir dokunuş yüreğime... Geliyorum diyor Aşk... Bağıra bağıra giriyor kapalı kapılarımdan... Sorgusuzca işgal ediyor her yanımı... Neden bilmem, karşı koymak içimden gelmiyor... Teslim oluyorum... Umarsızca çarpıyor kalbim... Henüz adı konulmamış düşlerimin... İsmini vermediğim bir ülke var içimde sakladığım... Tutuyorum senin ismini oraya yazıyorum... Bilmiyorum ne olur sonum? Uzak oluşundan, mesafelerin içimi yakacağından. Sonra yarım kalmaktan, acı çekmekten korkmuyorum... Öyle bilmediğim bir inanç var işte içimde... Bilmediğim bir güven duygusu belki... Belki hayallerimde düşlediğim... Söyleyemediğim, tarif edemediğim bir aşinalık... Sanki bir ömür beklediğim oymuş, sanki ben onun için yalnız kalmışım diyorum... Ona yazılmış sanki benliğim... Kader dedikleri böyle bir şey mi hiç bilmiyorum... Bildiğim tek şeyse ruhuma işleyen varlığı... Dedim ya bilmiyorum ne olur sonum? Gözlerimi kapattığımda, kaybolur mu bilmem? Ama korkmuyorum işte... Sonuna kadar açıyorum yüreğimin kapılarını... Sonsuz bir inançla varlığımı ona adıyorum... An sayıyorum artık hece hece... Nefes gibi ismini sayıklıyorum... Onu bir an bile görebilme ümidiyle yanıp tutuşuyorum... Ve özlüyorum hiç bilmediğim varlığını... Onu sevebilme ümidimi bile seviyorum işte, onunla birlikte...
| 
