Her yürek bir dünyadır kendi içinde… Her umut bir hayat… Ve hayatın vazgeçilmezi ise insan… Her insanın yüreğinde nice hayatlar can bulur zaman içinde… Her nerede yaşanıyorsa bir hayat. Ve her yaşanan hayatın, damarlarında ki kanla, soluduğu nefesle vücut buluyorsa sahibinde… Elbet her yaşamın kocaman bir yüreği vardır ki vardır yine yüreğince umutları… İşte kaçınılmayan tek yazgı… Gelir mutlak bulur sevda bir yerlerde seni… Umudun var olduğu her yerde ansızın yeşeriverir sevda…

Ve sevda düşünce yüreklere… Bin inatla ve bin umutla kucak açar gökyüzü… Yarınlara bir başka sarılır insan… Hayata bir başka tutunur işte daha önce hiç olmadığı kadar… Gözlerinde baharın şen türküleri bestelenir her bakışında… Her sevda da; yeniden doğar içindeki dünden hazır çocuk… Her defasında yeniden doğar, belki daha öncesinde binlerce kez öldürdüğü umutları…

Ansızın gelen bir Rüzgâr gibidir sevda… Umulmadık bir anda yüzüne vuran, ardından dokunup dudaklarına sonra bir nehir misali durmaksızın gönlüne akan… Yüreğine bir dokundu mu rüzgârı sevdanın… Karşı koyulmaz bir arzuyla, koşmak istersin yarınlara doğru hiç durmadan… Ateşi düştü mü yüreğine bir yârin; yapamazsın, karşı koyamazsın fırtınalarına… Önünde duramazsın bu selin… Kim bilir neleri götürür zavallı yüreğinden bu gidiş? Tıpkı daha önce nice gidişlerin ardından kaybettiklerin gibi… Kim bilir her gidişin ardından el sallarken yarın onu nelerin beklediğini… Ben bilirim işte… Ben bir gidişin nelere gebe olduğunu iyi bilirim… Ben elinde kalanların sana verdiği sancıyı iyi bilirim işte…

Gözyaşı alışkanlığın olur önceleri, acı vazgeçilmezin… Uykuların haram olur sabahı bulmayan gecelerde… Ve her kuytuda bir şeyleri daha alır götürür hayat senden… Saklamak isterken delice yüreğinde ki sevdayı, bu uğurda neler eksilirdi yüreğinden her defasında… Kanardı son bulmaksızın erişkin yaralar gibi… Yıldız yağmurları yağarken sevdalılar üzerine, o bir başına ağlardı… Kahpe İstanbul kadar, arsız insanları da çökerdi üzerine… Ve karanlığı hiç son bulmayacak sanırdı… Oysa böyle yazılmıştı insanın kaderi… Elbette yanılırdı… Böyle zayıftı işte insan yüreği… Kim bilir bir gün, bir yerde yeni bir gün, yeni bir mevsim… Belki mevsim bahar olur… Hayata yeniden kocaman bir "Merhaba” der… Yeni bir sevda düşer ansızın yüreğine… Sonra unutur bütün acılarını, hiç olmamış, hiç yaşanmamışçasına… Yeniden gülümser hayata inat…

Ki zaten böyle değil midir, bütün gidişler? Her son yeni bir başlangıca gebe değil midir? Her ne yaşanırsa yaşansın, acıların arasında küllerinden doğar insan, yeniden ansızın yüreğine vuran bir rüzgârla… Bu rüzgârın adıysa Sevda…