Bana her dokunuşunda izin kalıyor üzerimde...Sana ait,sen kadar gerçek ve sıradanlıktan ziyade...Her bakışında gözlerin ufkumda kaybolup gidiyor...Ve kayboluyorum derinliğinde bakışlarının...Her bakışında ayrı ayrı anlamlar tutuyor beni varlığında,anlamsızlaşıyorum onca anlam arasında...Sıkışıp kalıyor göğsümde bir isyan,yokluğuna ve sensiz geçen onca zamana ait koca bir pişmanlık yanı sıra...İç çekişler kadar derin,bir dost kadar samimi gülümseyişin alıp götürüyor beni,sarım sıcak hülyalara...Düşlerim karışıyor ağır ağır varlığının kuytularına...İçime işliyor sesin,soluğun...İlmek ilmek işleniyor sevdan hücrelerime...Kalbe sığmıyor sana ait isimsiz onca his...Heyecan mı?Özlem mi?Hangi birini sığdırabilirim ki o küçücük yüreğe...Hasret mi?Gurbet mi?En çok hangisi ağır basıyor,seni düşündüğümde...En çok hangisi tamamlar sana hissettiklerimi...Bu titreyen ellerim yalnızlığımda...Ya bu soğuk yatak?Varlığını çağıran bu koca yokluğun?En çok hangisi acıtır beni???En çok hangisi seni getirir bana???
Seni her düşünüşümde şuram sızlıyor...Tam şurası işte,sol yanım...Hoyratça harcanan sevdamızın ardından...Geriye kalanlarla yaşamak zorunda kaldığım aciz bir beden...Peki ya neden???Neydi suçumuz...Çok mu sevdik birbirimizi...Çarçabuk tükettik mi ya da bir ömre sığacak mutluluğumuzu???Çok mu üstüne gittik sevdanın???Fazla mı geldik sevdalanmaya?Sıkı tutunmadık mı biribirimize?
Devam Edecek...
|
