Biraz zaman dediğinde de kaybettiğin zamandır aslında...Kapanacak diye beklerken erişkin yaraların,farkında bile olmadan bin yerinden kanarsın...Ve sen aslında hep unutmaya çalıştığın şeylerin izlerini taşırsın hep bir gün sonrasına...

Yanılırsın işte...Zaten insan olmanın en büyük zaafı da bu değil mi?Bazen aynı hatayı ard arda yaparsın ve sonunda hep o bilindik acıyla uyanırsın kör uykundan...Ama asla vazgeçmezsin aynı hatayı yapmaktan...İşte böyle aciz yaratılmıştır insan yüreği...Yanılırsın işte...Biraz zaman dersin...Zaman her şeyi unutturur,zaman her şeyin ilacı olur sanarsın...Ama yanılırsın işte...İşte o zaman,kaybettiklerinin ancak farkına varabilirsin.Ama unutma ki asla geri dönemezsin...Kaybettiklerini geri getiremezsin işte...Öyle büyük bir pişmanlık vurur ki o zaman yüreğine...Faydasız kalırsın...Umarsız...Geriye dönüp baktığında,kaybettiklerinin aslında senin için ne demek olduğunu ve aslında ihtiyaç duyduğun her ne varsa onların arasında tükettiğini canın acıyarak anlarsın...

Dedim ya,yanılırsın işte...Biraz zaman dediğinde günden güne tüketirsin sana adanmış ümitleri de...Kendinle birlikte tüketirsin sana bağlanmış yürekleri de...Oysa ne kadar da anlaşılmaz geliyor değil mi insana?Gençsin,güzelsin ve bir o kadar da umutların var el değmemiş yüreğinde...Ah bir bilsen nasıl da çabuk tükeniyor onlarda zamanla...Ve bir gün geliyor içine bir ateş gibi düşüyor işte geçmişinin ve geride bıraktıklarının pişmanlığı içine...Keşke diyorsun o zaman...Ahh..keşke...

Olmuyor işte...Giden geri gelmiyor ve konmuyor güzel bir şeyin yerine yenisi...Evet belki hiç bir şey yerine konmuyor hiç bir şeyin...Ama zaten böyle bir şey işte yaşamak dediğin...Gün geliyor her şey son bulmuşçasına,umutsuzluğunla kalıyorsun ortada...Çaresizlik sarıyor dört bir yanını...Gözyaşın alışkanlığın oluyor önceleri,sonra git gide boş veriyorsun tıpkı ölümü beklermiş gibi...

Ve yine yanılıyorsun işte...Bir gün,bir yerde zamansız aşk gelip buluyor seni...Ama dedim ya,zamansız bir sevda...Ve anlıyorsun ki zaman çare olmuyor aslında hiç bir şeye...Görüyorsun ki;zaman yalnızca küllendiriyor yangınını...Yalnızca seni avutuyor,unuttuğunu sandığın acıların arasında...Aslında sende biliyorsundur zamanın hiç bir yarana merhem olmadığını ya...İşte herkesi kandırdığın gibi,kendini de kandırıyorsun farkında bile olmadan...Zamanın arkasına sığınıp kapatıyor gözlerini,kendi yalanına kendini de inandırıyorsun...Ve inandığın şeyin uğrunda görmüyorsun o zaman etrafında ki hiç bir şeyi...Oysa içinde bulunduğun şeyin de zaman olduğunun farkına bile varamıyorsun tıpkı geçip giden gibi...

Zaman...?

Belki de inanmak istediğimiz gibi geçiyordur kim bilir???

Öyleyse zaman dediğimiz şey,aslında seçimlerimizden ibaret...Nasıl olmasını düşlüyorsak,öylemi akıp gidiyor peki?

Asla...Bak yine yanılıyorum işte...Yapılabilecek tek şey bekleyip görmek sanırım...Görülecek ne varsa kaderde,eli kolu bağlı bekleyip görmek...