Korkularını bir kenara bırakmalı insan...Anlamsız saplantılarını...Geçmişle yaşanmayacağını bilmeli sonra...Dününün ağırlığını taşımamalı asla yarınlara.Gözlerinde asla bir gece öncesine ait bir damla bile yaş olmamalı...Bakışlarında o hüznü vurmamalı yaşanmışlıkların.Yüzünde yorgun çizgiler,üzerinde yılların izleri olmamalı...Gerekirse arayıp bulmalı,gerekirse taştan çıkarmalı,gülümseyebilmek için bir zerre mutluluğu...

Yaptığı hatalarının bedeli koskoca ömrü olmamalı sonra...Her yaptığı yanlıştan bir ders almalı,her defasında kendini aynı yangının ortasında bulmamalı...Çekip çıkartmalı sancılarından,olanları hak etmeyen o saf yüreğini...Ve yüreğinde taşıdığı umutlarını.Canı pahasına da olsa son nefesine dek yaşatmalı umutlarını...Bütün olanlara rağmen,her ne olursa olsun hayata çaldırmamalı yarınlara dair,güzel günlere dair inancını...

Asla ve asla uzanacak bir el beklememeli.En zor anında bile umuduna tutunmalı insan...Gün gelip onunla nefes almalı,gün gelip yalnız onunla gülümseyebilmeli sonsuz bir inançla...Ve kötü kaderine inat dimdik ayakta durabilmeli...Her çıkmaza girdiğinde bir yol bulabilmeli devam edebileceği.Ve en kör karanlıklarda bile umudun aydınlığına çıkabilmeli...

Her gece umutlarını yüreğinde saklamalı.Ve ardından her yeni güne umut güneşiyle uyanmalı...Sarıp sarmalı kendine ve katık etmeli yanı sıra en güzel düşlerini...En kuytu odalarında saklamalı yüreğinin...Dedim ya çaldırmamalı hayata umudunu.En mahrem sırlarının yanına koymalı.Kimsenin ulaşamayacağı,kimselerin kirletemeyeceği bir yer olmalı umudunu sonsuza dek saklayabileceğin...Sonsuza dek,hani doğru insanı bulup onun sevdasında ve onun yüreğinde sonsuzlaşıncaya dek...Ki zaten umutlarında o insan için değil mi?Hani bir adı bahar olan,hani güzel günler diye beklediğin...Bir adı da huzur değil mi o sonsuz bir inançla beklediğin sevgilinin?Kayıtsız şartsız,sorgusuz sualsiz teslim olacağın,aşka dair umutların değil mi içinde beslediğin?Hani o farkında bile olmadan,hiç kaybolmayan bir inançla beklediğin...Kimseler de bulamadığın,kimseler de hissetmediğin...O dokunur dokunmaz esir eden kendine...O ki ;bir ateş yüreğine bir anda düşecek...O ki; zamansız bir anda girecek sonsuza dek kilitli kalacağına inandığın kapılarından...Bir anda bir çığ gibi büyüyecek içinde...Gün gelecek sımsıcak bir "Merhaba" diyecek yüreğine...Sonra alıp götürecek seni bilmediğin diyarlara...Peşinden sürükleyecek seni...Ve esir edecek gözlerini gözlerine.Bir gün gelecek umudunu taşımalı işte insan...Ve kaybetmeden yüzündeki tebessümü.Tutunmalı işte o hiç bilmediği yarınlara dair umuduna insan...Tutunmalı güzel günler için...Tutunmalı yeniden gülümseyebilmek için...Tutunmalı işte sımsıkı...Tutunmalı umutlarına...