Suskunluğun canımı acıtıyor aslında… Gece yarıları ağrılarına, terk sonrası pişmanlıklara teslim oluyor yüreğim… Bir tek sözün için kilitlenmişken gözlerim dudaklarına, bu suskunluğun canımı alıyor anlasana… Bir Günaydın diyebilmek sana, Nasılsın dediğini duyabilmek… Yalandan da olsa gülümsediğini görebilmek için her şeyimi vermeye hazırım sana… Her ne kadar hayat her şeyimi aldıysa da. Seninle bir an daha için ne kaldıysa veririm daha…

Bu deli suskunluğun canımı acıtıyor anlasana… Yüzüme bile bakmıyorsun eskisi gibi… Suçlu kim? Sen mi, yoksa ben mi? Suçlu hangimiz? Ben miyim sevmekle suç işleyen? O halde sen neden bakmıyorsun yüzüme? Suç aslında ikimizde de değil? Suç geç kalınmışlıkların bir bedeli olmalı… Farkında olmayışların, anlaşılmayışların ya da… Seçimlerimizden geriye kalanlar olmalı suçumuz… Üstüne gidişlerimiz belki de imkânsızlıkların bile bile…

Beni en iyi sen anlarsın aslında… Ben öyle alışkınım ki geç kalışlara… Her seferinde mutluluğun kenarından geçerken, düşüyordum acı uçurumlara… Zamansız ayrılıklara gebe sevdalar yaşardım ben hep geç kalışlarımda… Yargısızca infaz edilmiş medeni halimse avuçlarımda… Beni en iyi sen anlarsın aslında… Kaybetmenin ne demek olduğunu, acı çekmenin sonra, herkesten gizli köşelerde… Gecenin kuytularında sessizce ağlamanın ve en kötüsü de gözyaşlarını saklamaya çalışmanın… Adım atacak dermanın olmasa da ayakta durabilmeye çalışmanın… Bin yerinden kırılsa da yüreğin umudunu kırmamak için çırpınmanın… Her geçen gün yara aldığın yerden içten içe kanasan da yine kendi kendine yaralarını sarıp sarmalamanın… Her gün bir kez daha ölüyorken inadına hayatta kalmanın… Umarsızda olsa, karanlıkta olsa, yarınlarına doğru, nereye gittiğini bilmeden düşe kalka yol almanın; ne demek olduğunu yalnız sen anlarsın… Beni en iyi sen anlarsın işte… Ama anlamak istemiyorsun… Belki de anladığın için susuyorsun… Kim bilir belki de sen haklısın… Ama ne olursa olsun bu suskunluğu, bu cezayı hak etmedim ben…