Hiç düşürmedim adını dilimden...Ben de ki seni unutmadım,yüreğime kazıdığım resmine bir olsun dokunmadım,dokundurmadım işte kimselere...Hatıralarınla gülümsedim hep umutsuzluğumda...Ve yine gün geldi hatıranla ağladım...Bir gün döneceğine dair,yeniden senin olabilme,yeniden benim olabilme umudumla yaşadım hep ve yaşattım sana dair bütün umutlarımı...Sevdanın üzerine bir başka isim yazmadım hiç...Bir gölge,bir dokunuş ya da başka bir çift göz dokunmadı işte gelip geçen her ne ise... Yalnızca seni sevdim ben...Hep seni,her zaman seni....Tıpkı seninle birlikteymiş gibi ve aslında hiç ayrılmamış gibi...Seni sensiz yaşamayı da öğrendim ben sonunda...Yokluğunda kendimi avutmayı...Ve ağlamamayı sonunda umudunla gülümseyebilmeyi...Öğrendim işte yokluğunla yaşamayı...Varlığının ne denli önemli olduğunu da öğrendim öte yandan yokluğun da...Var oluş sebebimi...Seni sevmenin güzelliğini beni sevmenin bana getirdiklerini ve gidişinin benden alıp götürdüklerini...Düşünecek o kadar çok zamanım var ki şimdileri...Anlıyorum işte acıyarak her yanım...Anlıyorum seni...
Devam Edecek...
| 
