Geceler bitmek bilmiyordu hiç… Saatler uzadıkça uzuyordu yokluğunda… Karanlık öylesine hâkimdi ki, yalnızca bugünüme değil yarınlarıma da vuruyordu gölgeleri… Ben bu gölgelerde kaybettim hep yolumu… Kime ait olduğunu hiç bilmediğim gölgelerden korktum hep gecelerin zayıf aydınlığında… Ve öylesine hain bir karanlık çökmüştü ki üzerime… Ay ışığı bile sönüyordu hüznümde…

Öylesine çaresiz hissediyorum ki kendimi… Oysa karanlıktan öylesine korkuyordum ki… Karanlık yalnızlıktı çünkü… Karanlık ayrılık… Ve daha ne varsa acıya dair… Daha ne varsa yürek dayanmayan… Her şeye gebeydi karanlıklar… Oysa böyle olmamalıydım… Korku nedir bilmezdim ben oysa… Yalnızlıktan ve ayrılıklardan öylesine doluydu ki yüreğim… Öylesine alışmıştım ki acıya… Ama yokluğuna bir türlü alışamamıştım… Yokluğunda yok oluyordum bütün varlığımın aksine…

Ve uzayan yokluğunu hatırasıydı bütün bu korkularım… Kim bilir belki de suçlusu benim bu yangının… Evet; aslında ben yakmıştım bütün gemileri… Ben seçmiştim bu yazgıyı… Oysa sen hiç olmamıştın zaten…

Ben bir türkü tutturmuşum aslında kendi halinde… Aysız gecelerde taşa çalamadığım yüreğimi de katık etmiştim yanına… Ve bu yola çıkarken ”Oralar soğuk olur yavrum…”diyen bir annemde yoktu bana… Bir başıma olmayı ben seçmiştim… Yalnızlığı, soğuğu ve ölümüne karanlığı…

Bir türkü tutturmuşum, gamlı gecelerin, gamlı gecelerin aşağıda ki karanlıklar da. Bu türkü belki de çok geç kalınmış bir sabahın türküsüydü… Çok geç kalınmış sabah… Öylesine uzun sürmüştü ki… Güneşin sıcaklığıyla gelen sabah bu kez çok geç kalmıştı…