Alışıyor muyum yokluğuna?Yoksa kendimi mi kandırıyorum...Bir şeyler kopmaya yüz tutmuş içimde...Artık bir nefes kadar doğal sanki verilmiş ve tutulmamış sözler...Her yatağa uzandığımda doluyorsa da gözlerim,her uyandığımda unutmaya yemin ediyor yüreğim...Unutmalısın diyor o hak etmeyeni...Unutmalı ve hiç anmamalısın adını bile...Her ne kadar izi kalmışsa da bütün hücrelerinde sevdasının...Söküp atmalısın içinden onunla başlayan bütün anılarını...Çünkü sen bütün yaşananlara rağmen yalnız bırakılmayı...Bu kadar mücadeleden sonra,bütün o kargaşanın ortasında,savaşın daha yarısında ve bütün o sonunu görmeye can atan leş kargalarının arasında yem olmayı hak etmedin sen...Böyle yarım bırakılmayı,böyle eli kolu bağlı,böyle çaresiz,bu kadar umarsız ve kırık kolu kanadı...Hak etmedin sen,durup durup ağlamayı...Bu mutsuzluğu,bu anlamsızlığı,bu durgunluğun mahkumu haliniyse hiç...

Yalnızca sevdin sen...Olağan sevdaların aksine...Bütün varlığınla ve hakikaten Adam Gibi...Sadece sevdin sen...Uğrunda her şeyden vazgeçerek...Uğrunda her şeyi feda ederek...Ve karşılığında yalnızca hayallerine ortak olmasını umut ederek...Günlerce acı çekmiş olsanda,bir tek gülümseyişi için her şeye katlanarak sevdin sen...Gün geldi dünyayı karşına aldın onun için,gün geldi umursamadın sana yapılan tüm haksızlıkları...Yalnızca sevdin sen,sonuna kadar açarak yüreğini ve hakikaten Adam Gibi...